Dezen avond wachtte ik aan een standplaats van den tram. De een na den ander is overbeladen, ik raak er niet op. Een armschijnende vrouw met een dertienjarig meisje staat schijnbaar ook te wachten naast mij:

"Moet ge er ook op?" vraag ik.

"Neen, we staan hier om iets te doen," zegt ze.

Haar tongval klinkt vreemd.

"Vluchtelingen?"

"Ja, van Rotselaer bij Leuven. Ik ben hier in het klooster van den Nieuwenbosch met zeven kinderen, deze is de oudste, het kleinste is een jaar oud. Ik was bezig met de koeien drinken te geven en ik moest weg; zie zooals ge mij hier ziet in mijn werkkleeren. Leeft mijn man nog? Bestaat ons huis nog, waar is ons paard, wat is er gebeurd met onze zwijnen? Ik begin het zoo koud te krijgen," en ze doet mij voelen aan haar dunne mouw. Ik geef haar het adres op van 't Feestpaleis, waar ze misschien iets van kleedij zal kunnen krijgen, ook een zilverstukje aan het kind om iets in den naasten lekkernijwinkel te koopen; maar wat baat dat bij zulke ellende!

"Zijt ge goed in 't klooster?"

"O ja, wij slapen op stroo, wij krijgen koffie, brood en soep, wij krijgen troost en liefderijke hulp. Nooit, nooit, zullen wij vermogen de nonnekes te vergelden, wat ze voor ons doen. We kunnen niet anders dan bidden voor hen... Ik zal voor u ook bidden," belooft ze.

"Ja, doe dat," zeg ik.

De tram komt aan. Ik kan er ditmaal op en, heenrijdend, zie ik de bedrukte staan in het lantaarnlicht aan den hoek der Violetten- en Tweebruggenstraat.