Ik komoorsp.: komt terug uit de stad. Een luchtvlieger snort heel hoog in de wolken.

Menschen staan aan de deuren, geen die er acht op geeft: allen kijken in dezelfde richting.

Ha! Nu is het te zien, wat het is: twee soldaten naderen; de een hinkt. Zijn elleboog leunt op den schouder van zijn kameraad. Het aangezicht vertrekt pijnlijk bij elken stap.

Vanwaar komen ze, waar gaan ze naartoe?

Een jonge dame treedt te mijnent binnen met een vierjarig kind. Zij is bleek en ontdaan. Ze vraagt een glas water.

"Ongesteld?"

"Neen."

Nadat ze wat bekomen is, vertelt ze dat zij drie soldaten ontmoet heeft, belgische: hun uniform hing in reten; hun baard was lang; de teenen staken door hun schoenen; de grond was modderig. Het had heel den dag geregend.

Die aanblik, hoe nietig ook tegenover het akelige, dat de kranten vermelden, had ze diep geschokt: "Wacht," had ze hen gezegd, hare portemonnaie uitgehaald en hun elk vijf frank gegeven. In zeer beschaafde taal had er een bedankt, haar adres gevraagd en gezeid: "Indien wij gespaard blijven, zenden wij u alles terug."

"Neen, neen, heeren, geen adres, geeft het aan de rampzaligen uwer omgeving."

Ze waren niet gekwetst, wat mocht hun zijn overkomen: met zulk een gehavende broek, met de knoopen van hun kleeren af, met zulk een vuil aangezicht?...

Aan het Zuidstation stonden zoo even, als naar gewoonte onder de bonte menigte, tal van jonge mannen op nieuwstijdingen en de aankomst van gekwetsten wachtend.

Geestdriftig riepen er eenigen: "Vive la France! Vivent les Français!" ter eere van een voorbijgaand marine-officier. Hij bleef staan, wierp hun een stouten blik toe en sprak: "Vous feriez mieux de défendre votre partie."