Tegen den avond volgens belofte mijn neef nog gauw te bezoeken, bel ik aan 't klooster van Doorseele. Al de gekwetsten zijn in allerijl weggemoeten op legerbevel.

"Indien ge niet loopen kunt, zijt ge tenminste in staat om te schieten," was aan mijn neef gezegd. Dit vertelt mij de vriendelijke non met de bruine tanden.

De kranten hebben alles verbloemd. Ons volk is moeten wijken voor de overmacht. Telkens en telkens kwamen ze verhalen van zege: de Duitschers waren gevlucht, hadden zich overgegeven daar of ginder na ernstige verliezen te hebben ondergaan. Aldus was het ook tijdens den oorlog van Transvaal: de boeren wonnen steeds overal volgens de dagbladtijdingen, die wisten dat de openbare meening met hen was. Nu eerst wordt geweten dat de vijand den 7 Augustus in Luik was en dat het fort van Loncin den 16 viel. "De forten houden stand," verzekerde mij gisteren nog een oud-officier.

Op de straten heerscht een nooit geziene noch gehoorde drukte; hoefgetrappel, autos met soldaten, compagnies soldaten, Engelschen en Belgen, te paard en te voet, soldaten in allerlei uniformen, ambulance-rijtuigen, gerij van zware wagens, en overal volk, volk in zulke dichte scharen, dat de straten tot hoofdenpeil schijnen opgehoogd.

Engelsche soldaten zijn dezen morgen door de stad getrokken. Op heel den doortocht krioelde het van menschen. Alle handen werden naar hen uitgestoken. Op den Kouter stonden Belgische soldaten: groote verbroedering: "Vous fatigués, nous non" riep een Engelsche, kalm zijn borst aanwijzend. Op de Citadellaan werd er een groep gephotografeerd: een marketentster, anderen zeggen een ambulancière in soldatenpak, die de afdeeling vergezelde, werd op een mitrailleuse geheschen en onder luid geroep van "hip, hip, hourra!" in hun midden voor 't objectiel gesteld.