Het waait hard, het regent bij poozen. Koud is het niet. Voor de eerste maal krijgen wij bij middel van kaarten 250 gram brood, dagelijks per persoon. Het is wit. Duitsch geld is hier in omloop.

Het kanon dondert vervaarlijk hoorbaar bij elken windstoot uit zuidwestelijke richting:

"Het is aan den IJser," zegden de menschen luisterend tot elkander. Dat woord IJser was — hier ten minste — van geen beteekenis. Thans ligt het op ieders lippen:

"Het gaat er op los aan den IJser — aan den IJser krijgen de Duitschen klop," zegt een ander. "Ze moeten volstrekt over den IJser tot den laatsten man," heeft de Keizer bevolen. Aldus geraakt men hier ook vertrouwd met duitsche woorden en plaatselijke namen uit Engeland en Frankrijk. Deze morgen vertelde mijn meid, wat ze van den melkboer had gehoord: "De Duitschers moeten over den IJser kunnen gaan en vandaar naar Calais om de kust van Engeland, Folkestone en Dover te beschieten." Andere dienstboden deelen mede dat Duitschers zeggen "Verzeihung" of "Schade," als ze in een huis hebben aangebeld en geen logies krijgen kunnen.

Op bevel van den militairen Kommandant moeten morgen voor elf uur al de politieagenten aan de overheden de wapens indienen tot zelfs den witten schorsingsstok van 't straatgerij.

Elken morgen in de vroegte ruischen langs den Steenweg en de Leopoldlaan zware soldatenstappen. Gaan ze heen, komen ze binnen? Ge kunt het niet gissen... ze hebben gedood of gaan dooden.

Bertha von Suttner, die met "Die Waffen nieder," den nobelprijs voor den vrede behaalde, stierf dit jaar in de zalige overtuiging, dat ze tot het verspreiden der broedermin op aarde veel had mogen mede helpen...

Helaas!

Met het vooruitzicht op een plotseling alarm hebben de geestelijken meerendeels een wereldlijk costuum gereed liggen, naar verzekerd wordt.