's Avonds kwart over tien. In de volkomen stilte dreunende knallen.

Wat mag dat wezen? Klippelslagen op de poort hier rechtover? Drie andere volgen. O, het is schieten, nu hoor ik het duidelijk. Kort daarop nog een groote slag.

Vensters worden geopend. Stille stemmen spreken elkaar vragend toe. En nu, heel verre reeds, bomt verdoofd het laatste schot. Mijn meid verkeert in doodsangst, roept van uit haar bed, dat ze ligt te beven. Die geruchten ontstellen mij zelfs niet. Aangezien ik mij nu heb voorgesteld, dat wij allen moeten doodgeschoten of doodgebombardeerd worden, schijnt al het minderwaardige, voorafgaande, van geen gewicht.

Soldaten stappen op vliegpas door de straat, verwarde klanken uitend. Daarop wordt alles rustig.

's Morgens staan de buren aan hun deuren. Ik zie hoofden schudden. Niemand schijnt te weten, wat er is gebeurd. Later verneem ik, dat op de uiteinden mijner straat heel den nacht schildwachten hebben gestaan, dat wie op den boulevard voorbijkwam, afgetast, losgelaten, doch ruw voortgedreven werd. Er liep een bende van meer dan honderd civielen. Officieren kwamen uit de huizen men den revolver in de hand. Op dehoogte van het Park, rechtover mijn straat, zijn de ruiten uit het melkhuis stuk geslagen. De dagbladen maken geen melding van het opstootje.