Verleden nacht heeft er een vreeselijke storm gewoed over onze stad. De boomen in het Park kraakten; de wind zoefde door de schoorsteenen en huilde rondom de daken: regen kletste bij poozen tegen de ruiten als een stortbad; de weerhaan op mijn huis draaide krijschend om zijn as met een helsch geweld, als om zich eindelijk uit zijn greep los te wringen. Muren zijn omgewaaid, boomen ontworteld. En het zenuwstelsel was ontdaan.