2. Nov[ember] 1921.
Sehr verehrter Herr Streuvels!
Von Ihnen nach langen Jahren wieder ein Lebenszeichen zu erhalten,[1] und dazu noch in Gestalt des Buches, das ich selbst habe entstehen sehen, war mir höchst erfreulich, und ich danke Ihnen aufrichtig dafür.[2] Ich fand Ihre Sendung gestern Abend vor, als ich von einer längeren Reise nach Italien zurückkehrte, und dadurch bitte ich Sie meinen verspäteten Dank zu erklären und zu entschuldigen. Ich brauche nicht zu sagen, wie sehr ich auf die Lektüre der Genoveva, die ich mir für die ersten ruhigeren Wage vorgenommen habe, gespannt bin. Zunächst habe ich mich nur an dem Aeusseren des Buches erfreut, das ich im höchsten Masse gelungen finde. Die Zeichnungen von Fonteyne sind wirklich ausgezeichnet.[3] Vom allgemeinen lassen Sie mich schweigen. Die Welt ist dem Frieden ferner wie je, und es ist nicht abzusehen, wann der Nebel des Wahnsinns, der über ihr liegt, sich zerstreuen wird. Inzwischen lassen Sie uns jeder an seinem Teile weiter wirken.
Hoffentlich geht es Ihnen und den Ihrigen wohl. Wie lebhaft steht mir Ihr Haus und alles einzelne daran und darin vor Augen!
In aufrichtiger Verehrung
der Ihrige
(handtekening Anton Kippenberg)
Herrn Stijn Streuvels.(handtekening Anton Kippenberg)
Ingoyghem
(Belgien).
LEIPZIG
2.11.21
Herrn Stijn Streuvels,
Jngoyghem (Belgien).
Jngoyghem (Belgien).
Annotations
[1]
De laatste brief van Streuvels aan Kippenberg dateerde van 22 mei 1920.
[2]
Streuvels bezorgde Anton Kippenberg een exepmplaar van De schoone en stichtelijke historie van Genoveva van Brabant.
Op 27 februari en 24 april 1929 hield Stijn Streuvels een lezing in de Academie 'Over Genoveva van Brabant', gepubliceerd in de Verslagen en Mededeelingen van de Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal- en Letterkunde, 1929, pp. 171-201. Streuvels behandelde de verschillende bewerkingen van de Genoveva-legende, nadat hij uiteengezet had hoe hij tot het schrijven kwam van dit werk waarvan hij getuigde: Nooit aan een boek heb ik met zulk genoegen als aan die Genoveva bezig geweest en mij in het onderwerp zo ingeleefd! Ingoyghem II, p. 22.
Eens dat ik het plan had opgevat eene reeks oude volksboekjes te herwerken en uit te geven, sprak het vanzelf dat de legende van Genoveva een der eerste in aanmerking komen zou... Ik wilde vooreerst de teksten van al die verschillende uitgaven vergelijken, om er een definitieve tekst voor mijne uitgaaf uit samen te stellen. (...) Nu ik mijn materiaal volledig bij elkaar had, werd mijne nieuwsgierigheid getrokken naar 't geen over de legende van Genoveva geschreven was. (...) Die ontdekking [nl. dat het verhaal speelt in 't begin der VIIIe eeuw, de Merovingische tijd] zette mij aan het onderwerp nog meer uit te diepen, en mijn verhaal zooveel mogelijk in dit tijdstip te situeeren. Dit bracht er mij toe opzoekingen te beginnen van kultuurhistorischen aard... Het herschrijven van de legende in vorm van een eenvoudig volksboekje was geheel op het achterplan geschoven, en in mijne verbeelding kreeg het ontwerp veel breeder afmetingen, het opzet om het heele verhaal kultuurhistorisch in te kleeden en in dien zin te bewerken. (...) Alzoo had ik een 500 boekdeelen bij elkaar die handelden over dit onderwerp. Ik zou er mij nooit zoo diep in ondergedompeld hebben, en het opzet zou misschien wel tot een vroom besluit gebleven zijn, maar toen kwam de oorlog. Vier jaar volledig afgezonderd van de wereld, alle maatschappelijke betrekkingen stopgezet, zonder iets dat in den naasten tijd eene uitkomst vermoeden liet. Dit waren inderdaad zooveel gunstige factoren die aanzetten moesten om een werk van grooten omvang te ondernemen en met alle geduld uit te voeren. Het zich inwerken in het onbekende van een tijdstip uit het verre verleden, was dan nog het beste middel om de leelijkheid van den tegenwoordigen tijd te vergeten, met al 't geen er op de wereld gebeurde. Verslagen en Mededeelingen..., 1929, pp. 171-173.
R. Roemans en H. Van Assche, Bibliografie van Stijn Streuvels, p. 176-177.
[3]
Cf. antwoord van Streuvels in zijn brief aan Kippenberg van 13 november 1921.
