32  

 1 
En hij rende weg. Ik dook naar zijn jas, rukte die van de haak, greep de fles op die voor mij stond en stormde hem achterna. Binnen voor de open deur bleef hij nog even staan en draaide zich om. Er was nu haast niemand meer in de herberg. 
 2 
‘Hier,’ hijgde ik, ‘trek tenminste je jas aan, of je doet nog iets op! ’t Lijkt buiten nog wel altijd nacht te wezen. En neem die fles wijn mee, voor als je dorst krijgt of het koud hebt... Val, Val, wees toch voorzichtig. Ik...’  
 3 
‘Dank u,’ stamelde hij, stopte de jas onder zijn arm en greep de fles bij de hals vast. ‘U bent ontzettend lief voor me, net als een oudere broer! Maar waarom maakt u zich ongerust...? ’ Hij lachte plotseling, kinderlijk overmoedig weer, maar het klonk toch enigszins gedwongen. 
 4 
‘ ... Geen zorg, heus! In de slechtste veronderstelling zijn we hier in het land van de dood; welnu, wat zou het dan, als mij een ongeluk overkomt? Minus maal minus is toch plus! Als ik hier doodga, betekent dat niet precies dat ik dan het andere leven teruggeschonken word? Professor zou...’  
 5 
Eensklaps hield het schellen van de trem op. ‘ Adieu ,’ riep Val me alleen nog toe en vloog naar buiten. 
 6 
Ik liep mee, tot over de stoep. Een vijftigtal meter van de herberg, in de nevelige duisternis, zag ik inderdaad een buurttrem staan, drie wagens, ros verlicht en tot barstens toe gevuld met de wriemelende schimmen van luidruchtige reizigers. Het treintje moest al goed bezet zijn geweest voor het hier aankwam, want zoveel mensen hadden bepaald niet bij elkaar gezeten in de herberg. 
 7 
In het donker hoorde ik het dravende geluid van Val’s stappen zich verwijderen. Verderop dook zijn schaduwbeeld weer op tegen het geelrode schijnsel van de wagens. Het treintje zette zich reeds in beweging. ‘Het andere leven!’ had ik nog willen roepen, ‘maar welk ander leven, Val? Dat van gisteren, vóór ons avontuur? Dat van je thuis, je ouders, - ach, Val jongen ! of het... wezenlijk andere ...?’  
 8 
Maar de woorden waren in mijn keel bestorven. 
 9 
De trem reed weg. Hij kwam niet langs de herberg; natuurlijk niet – hier lagen immers geen rails. Licht ratelend verwijderden zich de wagens; snel begon hun kleine rosse sleep zich in de zwarte nevel op te lossen. Nog enkele ogenblikken, en alles zou weer duister en doodstil zijn alom. Ik stond nog steeds voor de stoep. En plotseling voelde ik dat zich iemand achter mij bevond. Ik draaide me om. Maar het was niet Hernhutter. In de deuropening, door de lantaarn erboven met een kroon van mistig licht omgeven, herkende ik de juffrouw. Zij was dus niet meegegaan, ondanks de ‘afspraak’ met Val!  
10 
Ik staarde haar sprakeloos aan. Het viel niet te zeggen of ze nog steeds aanminnig glimlachte, dan wel dromerig en droefgeestig. Misschien was dit ook geen glimlach meer, maar de ernst van een pijnlijk geluk. Onuitsprekelijke blik! Onweerstaanbare mond...!  
11 
Voor ik het wist had ik haar armen, haar schouders vastgegrepen. Zij schrok niet. Ze had lichte, parelgrijze ogen, lippen als het rode hart op de speelkaart... 
12 
Wie bèn jij? ’ kreet ik, met zulk een veranderde stem dat ikzelf ervan schrok. 

Zoek / Exporteer

Zoek


Exporteer

Inhoudsopgave