15  

 1 
Daarna – en haast ogenblikkelijk was ik me ervan bewust dat het wel eens een wijze van inleiding kon zijn – had de hoogleraar ons gevraagd, of we ons konden herinneren waaraan we het allerlaatst hadden gedacht, voor we in die rare trein in slaap waren geraakt. Ik liet Val als jongste beginnen. Hij kon niet dadelijk antwoorden, het lag hem niet duidelijk meer bij. Maar Hernhutter, als een bedreven vroedheer, stelde hem vriendelijk enkele vragen, en toen schoot het de jongen weer te binnen. 
 2 
‘O ja!... Het was in verband met de colleges van Wolmes en Z... Wolmes geeft criminalistiek bij ons. Eigenlijk heet hij prof. W... maar vanwege dat vak en omdat hij erg getapt is onder zijn studenten, noemen we hem Sherlock Wolmes. Hij is inderdaad ongeëvenaard knap en kan meesterlijk vertellen. Het lijkt wel of hij alle gevallen zelf beleefd en opgehelderd heeft. In de trein herlas ik precies mijn notities over de classieke Dobkin-moord, die Wolmes tot in de fijnste bijzonderheden had behandeld, ter illustratie van het vraagstuk der wetenschappelijke identificatie. Die Dobkin was brandwacht en had zijn vrouw gewurgd. Hij begroef het lijk in de kelder van een doopsgezinde kerk in Oost-Londen en stak het gebouw in brand. Maar een politieagent waarschuwde de National Fire Service, en deze bracht op haar beurt Dobkin op de hoogte van de brand, die notabene op zijn eigen terrein was ontstaan! Slopers ontdekten later de stoffelijke resten van een dode en deskundigen maakten uit dat die aan mrs. Dobkin hadden behoord. Zij werden daarin onder meer geholpen door de ongebluste kalk die Dobkin op het lijk had gestrooid en waardoor precies zekere delen, zoals een fragment van het strottehoofd, in plaats van sneller te verdwijnen, voor vernietiging waren behoed. De moordenaar werd in de Wandsworth-gevangenis opgehangen...  
 3 
Ik moet u bekennen dat ik nogal dol ben op politieverhalen, omdat je daarin tegelijk wetenschap en avontuur krijgt. Wetenschap alleen vind ik saai en gewone romans meestal dwaas. In detectivestories speelt het denken de hoofdrol, maar in de gedaante van sterk levende mensen, en dat leek mij altijd het spannendst. Maar vanavond in de trein ben ik plotseling gaan gruwelen van dat cahier van Wolmes. Het hele Dobkin-geval kwam me ineens zo griezelig voor, en – dat was wel vreemd – meteen zo onwaarschijnlijk, hoewel ik toch geen ogenblik aan de geloofwaardigheid van prof. W...’s relaas kon twijfelen. Het leek wel of zich dat alles had afgespeeld in zulk een ellendige, abnormale wereld, dat men gerechtigd was, hem als een leugen te beschouwen. Ik zeg een wereld, maar het zou veeleer een gemeen slop moeten heten, dat nergens naar toe leidt. Een soort van ontstoken blindedarm, die men kan verwijderen zonder aan het lichaam iets wezenlijks te ontnemen!’  
 4 
Prof. Hernhutter liet een goedkeurend geluid horen; ook mij had Val’s gedachte en de aardige wijze waarop hij ze tot uiting wist te brengen, getroffen. 

Zoek / Exporteer

Zoek


Exporteer

Inhoudsopgave