| < | Resultaat 2202 van 2308  | > |
|---|
Ik neem, de eerlyke vryheid u dees woorden toe te sturen in de hoop dat gy myne bede zult aan hooren, Als moeder van drie kinderen neem ik tot u mynen toevlugt in de hoop dat ik by u troost zal vinden, want wy zyn in de uitterste armoede gedompeld, daarom neem ik tot u mynen toevlugt, in de hoop dat gy my in mynen nood zult helpen indien het in u vermogen is In afwachting dat gy myne bede zult aanhooren blyf ik
| Naam | Vantomme, Marie Stéphanie; mevrouw Coucke |
|---|---|
| Datums | ° Kuurne, 10/02/1852 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Verblijfplaats | Argentinië |
| Bio | Marie Stéphanie Vantomme werd geboren te Kuurne op 10 februari 1852 als dochter van Albert Vantomme en Barbe Thérèse Sagaert. Zij trouwde op 14 mei 1873 in Kortrijk met Adolphe Charles Coucke (Kortrijk, 17/10/1850 - Kortrijk, 08/04/1903). Tussen 1877 en 1882 overleden in Kortrijk drie van hun kinderen op zeer jonge leeftijd: Alberta Augusta werd geboren in 1875 en overleed in Kortrijk op 2 april 1877, twee jaar oud; Albert Philibert werd geboren in mei 1880 en overleed in Kortrijk op 22 juli 1880, twee maanden oud; Marie Robertine werd geboren in juni 1881 en overleed in Kortrijk op 9 maart 1882, tien maanden oud. Het gezin had het niet breed en klopte bij Guido Gezelle aan voor financiële steun. De Gazette van Kortrijk (mogelijk Guido Gezelle) van 7 mei 1893 vertelde onder de titel 'Blijde terugkeer' dat het gezin Coucke-Vantomme 4,5 jaar eerder, eind 1888 of begin 1889, met vier kinderen uitweek naar Argentinië. Het oudste kind was toen elf jaar oud. Ze vestigden zich in de hoofdstad Buenos Aires waar in die tijd meer Belgische landverhuizers naartoe emigreerden. Het leven was er hard, de salarissen lagen er laag en het leven was er duur. Adolphe en Marie Stéphanie verloren daar nog eens drie van hun vier meegereisde kinderen. Een zoontje, een jongetje van 7 jaar, werd tijdens rellen in Buenos Aires in 1892 getroffen door een dynamietkardoes en was op slag dood. De drie kinderen werden in Buenos Aires begraven. Op aandringen van familie en vrienden keerden Adolphe en Marie Stéphanie begin april 1893 naar België terug samen met hun enig overlevende, oudste dochter Bertha. Zij keerden met de stoomboot Wordsworth naar huis terug en kwamen in Antwerpen aan na een zeereis van 35 dagen. Ze namen de trein naar Kortrijk waar ze enthousiast door vrienden en familie onthaald werden. Adolphe en Marie Stéphanie bleven niet in Kortrijk. Ze vestigden zich in Middelkerke als behanger en huisvrouw. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Gazette van Kortrijk: (7 mei 1893); Geneanet; Rijksregister; https://www.ancestry.co.uk/ |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Vantomme, Marie Stéphanie; mevrouw Coucke |
|---|---|
| Datums | ° Kuurne, 10/02/1852 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Verblijfplaats | Argentinië |
| Bio | Marie Stéphanie Vantomme werd geboren te Kuurne op 10 februari 1852 als dochter van Albert Vantomme en Barbe Thérèse Sagaert. Zij trouwde op 14 mei 1873 in Kortrijk met Adolphe Charles Coucke (Kortrijk, 17/10/1850 - Kortrijk, 08/04/1903). Tussen 1877 en 1882 overleden in Kortrijk drie van hun kinderen op zeer jonge leeftijd: Alberta Augusta werd geboren in 1875 en overleed in Kortrijk op 2 april 1877, twee jaar oud; Albert Philibert werd geboren in mei 1880 en overleed in Kortrijk op 22 juli 1880, twee maanden oud; Marie Robertine werd geboren in juni 1881 en overleed in Kortrijk op 9 maart 1882, tien maanden oud. Het gezin had het niet breed en klopte bij Guido Gezelle aan voor financiële steun. De Gazette van Kortrijk (mogelijk Guido Gezelle) van 7 mei 1893 vertelde onder de titel 'Blijde terugkeer' dat het gezin Coucke-Vantomme 4,5 jaar eerder, eind 1888 of begin 1889, met vier kinderen uitweek naar Argentinië. Het oudste kind was toen elf jaar oud. Ze vestigden zich in de hoofdstad Buenos Aires waar in die tijd meer Belgische landverhuizers naartoe emigreerden. Het leven was er hard, de salarissen lagen er laag en het leven was er duur. Adolphe en Marie Stéphanie verloren daar nog eens drie van hun vier meegereisde kinderen. Een zoontje, een jongetje van 7 jaar, werd tijdens rellen in Buenos Aires in 1892 getroffen door een dynamietkardoes en was op slag dood. De drie kinderen werden in Buenos Aires begraven. Op aandringen van familie en vrienden keerden Adolphe en Marie Stéphanie begin april 1893 naar België terug samen met hun enig overlevende, oudste dochter Bertha. Zij keerden met de stoomboot Wordsworth naar huis terug en kwamen in Antwerpen aan na een zeereis van 35 dagen. Ze namen de trein naar Kortrijk waar ze enthousiast door vrienden en familie onthaald werden. Adolphe en Marie Stéphanie bleven niet in Kortrijk. Ze vestigden zich in Middelkerke als behanger en huisvrouw. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Gazette van Kortrijk: (7 mei 1893); Geneanet; Rijksregister; https://www.ancestry.co.uk/ |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Vantomme, Marie Stéphanie; mevrouw Coucke |
|---|---|
| Datums | ° Kuurne, 10/02/1852 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Verblijfplaats | Argentinië |
| Bio | Marie Stéphanie Vantomme werd geboren te Kuurne op 10 februari 1852 als dochter van Albert Vantomme en Barbe Thérèse Sagaert. Zij trouwde op 14 mei 1873 in Kortrijk met Adolphe Charles Coucke (Kortrijk, 17/10/1850 - Kortrijk, 08/04/1903). Tussen 1877 en 1882 overleden in Kortrijk drie van hun kinderen op zeer jonge leeftijd: Alberta Augusta werd geboren in 1875 en overleed in Kortrijk op 2 april 1877, twee jaar oud; Albert Philibert werd geboren in mei 1880 en overleed in Kortrijk op 22 juli 1880, twee maanden oud; Marie Robertine werd geboren in juni 1881 en overleed in Kortrijk op 9 maart 1882, tien maanden oud. Het gezin had het niet breed en klopte bij Guido Gezelle aan voor financiële steun. De Gazette van Kortrijk (mogelijk Guido Gezelle) van 7 mei 1893 vertelde onder de titel 'Blijde terugkeer' dat het gezin Coucke-Vantomme 4,5 jaar eerder, eind 1888 of begin 1889, met vier kinderen uitweek naar Argentinië. Het oudste kind was toen elf jaar oud. Ze vestigden zich in de hoofdstad Buenos Aires waar in die tijd meer Belgische landverhuizers naartoe emigreerden. Het leven was er hard, de salarissen lagen er laag en het leven was er duur. Adolphe en Marie Stéphanie verloren daar nog eens drie van hun vier meegereisde kinderen. Een zoontje, een jongetje van 7 jaar, werd tijdens rellen in Buenos Aires in 1892 getroffen door een dynamietkardoes en was op slag dood. De drie kinderen werden in Buenos Aires begraven. Op aandringen van familie en vrienden keerden Adolphe en Marie Stéphanie begin april 1893 naar België terug samen met hun enig overlevende, oudste dochter Bertha. Zij keerden met de stoomboot Wordsworth naar huis terug en kwamen in Antwerpen aan na een zeereis van 35 dagen. Ze namen de trein naar Kortrijk waar ze enthousiast door vrienden en familie onthaald werden. Adolphe en Marie Stéphanie bleven niet in Kortrijk. Ze vestigden zich in Middelkerke als behanger en huisvrouw. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Gazette van Kortrijk: (7 mei 1893); Geneanet; Rijksregister; https://www.ancestry.co.uk/ |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
 | (C) 2020 Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie -
KANTL | Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren Koningstraat 18 | b-9000 Gent | Belgium | E ctb@kantl.be | T +32 (0)9 265 93 50 | F +32 (0)9 265 93 49 |  |
 |
