<Resultaat 250 van 2592

>

p1+
Dear Margaret,

I do remember father Fabers treatise on kindness[2] and the deal of good it did to me .[3] I have but too often made the same complaint as you and met with answers which I could not think were kind at all, still, I suppose these that gave them thought they were kind and very kind, and condescending and so forth; my conclusion and my complaint then is that the world, not even excepting the religious or devout world, does not exactly know how to be kind. I have no doubt the world was made to be otherwise than it is and there are souls that have an ideal of a very different but unfortunately forfeited state and who therefore feel it very keenly when, stepping out into the world, as it is, they come into contact with its unkindness ; indeed indeed whenp2“you are young and unaccustomed to it it cuts you to the heart” and I should be very sorry if you regretted to be actually still in posession[4] of that ideal or hoped by loosing it to become more or less indifferent: you remember I dare say that man

est un Dieu tombé qui se souvient des cieux[5]

the longer then he remembers the better for him and for all who are near him!

Do you know that this indifference would be itself the very unkindness you complain of, because one cannot be indifferent to unkindness without growing at the same time indifferent to kindness also, it would be allowing to be extinguished within you, by the contagion of this unkind world, the last vestige of that happier state which the sin of the first parent has not altogether suceeded[6] in destroying by p3our hereditary degradation. As soon then as the world can succeed in making you unkind in return for its own unkindness, you will never complain again, there will be harmony then and unison; now there is discord! and how I do rejoice to think and to know there is, how I do hope there may ever be through Jesus christ our Lord! I wish any words of mine, whether spoken or written, might be sufficiently strong to put you into the full light of these few significant words, that end and should conclude all the churches’ and all our prayers. He who is there alluded to was not a fallen God “qui se souvient des cieux …" this was not an ideal preserved, in Him, by parental care and watchfulness; His infinite incomprehensible kindness was to be and is the prop and the preservation of the little and scanty remnants of original beauty that were left alive in the soulsp4of men and women after the tremendous catastrophe; He put himself up as a defiance against the world, defying it to make Him unkind, if it could, and to this day no kindness will last, no unkindness will be tollerable[7] endurable unless through Jesus christ our Lord! And why then are so many christians so excessively unkind? simply because their christianity is like the liability of certain companies: “limited” to a excessively small portion of their daily and yearly activity, perhaps to some exagerated[8] or misunderstood devotions, while there are whole regions left in them still in their original unredeemed and unsanctified Paganism; the work of Augustine and Eligius is only half done yet Their notions about art may be christian, perhaps too much so, they may be christian penitents, alms givers they are not christian men, they have a loathsome hump of christianity somewhere that makes bear as it were their christianity collected in a burthensome hump disfiguring one part of their person whereas other parts are without any at all it makes them ridiculously peevish irascible unkind and full of the vices of Paganism which they defend as as their christian virtues consequently the virtues of christianity a stumbling block to young beginners and a scandal scandalous to those even that professp5not to be christians. How is it possible that the sweetness of christ should actually be turned into bitterness

You may perhaps have noticed some times that people who are utter infidels are quite as kind as christians, even kinder, to all appearances. They could not see christ in those that called themselves His followers, so, they gave Him up, and looked else where for something to fill the vacancy and they have found a kind of morality and polite intercourse of one man with another, which is the result of what monks and missioners have done for society in forgotten ages, and which the world now claims as its own property, whereas it is altogether christ’s; and the amiable respectibility[9] of men, who do not deny themselves any pleasure, as long as it does not interfere with thep6superficial “doré sur tranche” morality of the world looks it seems to me far better than ours; if they are not christians, they dress exactly like and in the very garments of christ; the bloodthirsty Pagan saxons of either Flanders or England were not men of this sort at all; if they became converted how little external change would it take? how publicly modest they are, how very sorry if even they should offend any one, how very kind indeed they call one another, and, O! if we could be in reality what they appear and if their appearances could become realities with them through Jesus christ our Lord! otherwise who is to reward them or rather to take the side of christ who will compensate the loss christ suffers in loosing[10] so many ofp7them?

I have been so often disapointed when first starting out into the world as a priest; I remember very well having been told to try and gain all hearts not to keep them to myself but to direct them higher, to forward them as it were to Jesus; how often have I found that what I took for love of Jesus as at the very least affection for His minister was nothing else but selfadoration and that instead of being, as I thought, the happy introducer of souls into the tent of the Poor Pilgrim who came among His own and was not received,[11] I had been mistaken for and all the while used as a kind of slave and rejected when caught at last cunningly working out some mysterious design of his own. This is only disappointment, whereas, if we attentively read our books we find we are to be looking forp8persecution of some kind or other you as well as I unless you should object to be classified among those “who will lead a pious life in Jesus christ and consequently who shall suffer persecution” what shall we do when it suddenly bursts upon us, perhaps from the very quarter from which we had a right least to expect it? No kindness of men can help us then except of such who are able to and will kindly bring us within reach of Him who alone walks upon the sea of this world and who alone can save us when we begin to sink “And Peter walked upon the water to come to Jesus but seeing the wind strong he was afraid and when he began to sink he cried out: Lord save me! And immediately Jesus stretching forth His hand took hold of him and said to him: o thou of little faith why didst thou doubt?[12]

Noten

[1] De feestdag van de heilige Angela werd tussen 1861 en 1955 gevierd op 31 mei.
[2] Gepubliceerd in diens ‘Spiritual Conferences’.
[3] Hiermee verwijst Gezelle naar de brief van Margaret Steinmetz aan hem.
[4] Foutief voor ‘possession’.
[5] Deze regel komt uit het gedicht ’L’Homme (à Lord Byron)’ van Alphonse de Lamartine.
[6] Foutief voor ‘succeeded’.
[7] Foutief voor ‘tolerable’.
[8] Foutief voor ‘exaggerated’.
[9] Foutief voor ‘respectability’.
[10] Foutief voor ’losing’.
[11] ”The happy introducer of souls (...) and was not received” is vermoedelijk een allusie op het evangelie van Johannes, 1, 11 en 14 (Willibrord-vertaling): “In zijn eigen huis is Hij gekomen, en zijn eigen mensen hebben Hem niet opgenomen” en “Ja, het Woord is vlees geworden! Hij is onder ons zijn tent komen opslaan en we hebben zijn heerlijkheid gezien (…)”. De bijbelse symboliek van de ’tent‘ verwijst naar de plaats waar Gods heerlijkheid op aarde kwam. Jezus is daarvan als het ware het culminatiepunt: het mensgeworden Woord van God. De verwijzing naar de pelgrim is anderzijds een weinig voorkomende benaming voor Jezus in de bijbel.
[12] Matteüs, 14, 30-31.

Register

Correspondenten - personen

NaamGezelle, Guido; Loquela; Spoker; Gonsalvo Megliori
Datums° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899
GeslachtMannelijk
Beroeppriester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist
BioGuido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd.
Links[odis], [wikipedia], [dbnl]
NaamSteinmetz, Margaret Marie Pauline
Datums° Brugge, 03/07/1841 - ✝ Dublin, 02/02/1924
GeslachtVrouwelijk
BioMargaret (Marguerite) Pauline Marie Steinmetz werd op 3 juli 1841 in Brugge geboren als dochter van John Steinmetz (1795-1883) en Marie-Sophie Van der Ghote (1814-1898). Net als haar zussen (die allemaal kloosterlinge werden) kreeg ze Latijn en Grieks van een privéleraar. Hun vader gaf hen lessen culturele vorming (inclusief tekenles), Engels en Frans. Samen met haar moeder en zussen borduurde zij religieuze gewaden voor de Karmelietenkerk. In 1875 reisde vader John naar Schotland, waar Margaret verbleef bij haar toekomstige schoonfamilie: de familie Smith-Sligo. Op 1 februari 1876 huwde Margaret met James Paul Smith (°1820, Edinburgh) in Oostende. Het echtpaar kreeg vijf kinderen: Alistair Francis Smith-Steinmetz (1877-1953), Gerard Archibald John Smith-Steinmetz (1878-1936), Pauline M.F.C. Smith-Steinmetz (°1880), Alfred B.J. Smith-Steinmetz (1881-1942), Philomena Joan (in sommige bronnen: Philipina John) Smith-Steinmetz (1884-1959). In 1881 stond het gezin ingeschreven in Saline, Fife, Schotland, in 1891 in Edinburgh St. Mary, Midlothian, Schotland. In 1911 stond Margaret als weduwe geregistreerd in Tipperary, Ierland, samen met haar dochter Philomena. Ze overleed in Dublin op 2 februari 1924.
Relatie tot Gezellecorrespondent
BronnenB. De Leeuw, P. De Wilde, K. Verbeke, e.a., De briefwisseling van Guido Gezelle met de Engelsen. 1854-1899. Gent: Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 1991, dl.III; Tablettes des Flandres, V (1953), p. 22 (voetnoot); https://www.ancestry.co.uk/;

Briefschrijver

NaamGezelle, Guido; Loquela; Spoker; Gonsalvo Megliori
Datums° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899
GeslachtMannelijk
Beroeppriester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist
BioGuido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd.
Links[odis], [wikipedia], [dbnl]

Briefontvanger

NaamSteinmetz, Margaret Marie Pauline
Datums° Brugge, 03/07/1841 - ✝ Dublin, 02/02/1924
GeslachtVrouwelijk
BioMargaret (Marguerite) Pauline Marie Steinmetz werd op 3 juli 1841 in Brugge geboren als dochter van John Steinmetz (1795-1883) en Marie-Sophie Van der Ghote (1814-1898). Net als haar zussen (die allemaal kloosterlinge werden) kreeg ze Latijn en Grieks van een privéleraar. Hun vader gaf hen lessen culturele vorming (inclusief tekenles), Engels en Frans. Samen met haar moeder en zussen borduurde zij religieuze gewaden voor de Karmelietenkerk. In 1875 reisde vader John naar Schotland, waar Margaret verbleef bij haar toekomstige schoonfamilie: de familie Smith-Sligo. Op 1 februari 1876 huwde Margaret met James Paul Smith (°1820, Edinburgh) in Oostende. Het echtpaar kreeg vijf kinderen: Alistair Francis Smith-Steinmetz (1877-1953), Gerard Archibald John Smith-Steinmetz (1878-1936), Pauline M.F.C. Smith-Steinmetz (°1880), Alfred B.J. Smith-Steinmetz (1881-1942), Philomena Joan (in sommige bronnen: Philipina John) Smith-Steinmetz (1884-1959). In 1881 stond het gezin ingeschreven in Saline, Fife, Schotland, in 1891 in Edinburgh St. Mary, Midlothian, Schotland. In 1911 stond Margaret als weduwe geregistreerd in Tipperary, Ierland, samen met haar dochter Philomena. Ze overleed in Dublin op 2 februari 1924.
Relatie tot Gezellecorrespondent
BronnenB. De Leeuw, P. De Wilde, K. Verbeke, e.a., De briefwisseling van Guido Gezelle met de Engelsen. 1854-1899. Gent: Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 1991, dl.III; Tablettes des Flandres, V (1953), p. 22 (voetnoot); https://www.ancestry.co.uk/;

Plaats van verzending

NaamBrugge
GemeenteBrugge

Naam - persoon

NaamFaber, Frederick William
Datums° Caverley, 28/06/1814 - ✝ Londen, 26/09/1863
GeslachtMannelijk
Beroeprector; theoloog
VerblijfplaatsEngeland
BioFrederick William Faber werd geboren in Calverley, Yorkshire op 28 juni 1814 uit een Hugenootse familie met Calvinistische geloofsovertuiging. Na zijn middelbare studies ging hij in 1832 naar het Ballioll College van de universiteit van Oxford en twee jaar later naar het University College waar hij afstudeerde. Hij kwam er in contact met het anglo-katholicisme en de Oxford-beweging en werd een enthousiast volgeling van John Henry Newman. In 1839 werd hij gewijd in de Church of England en even later rector in een kerk in Elton. In 1845 tenslotte voegde hij zich, samen met een groep getrouwen, bij de Rooms-katholieke kerk en vestigde zich in Birmingham. Zoals Newman voelde hij zich aangetrokken tot het Oratorium van St. Philip Neri en verhuisde naar Bromton, Londen om er een eigen Oratorium te leiden. Ondanks zijn zwakke gezondheid bleef hij veel prediken en publiceerde hij talrijke hymnen en theologische werken, o.m. over de Maria-devotie. Hij overleed er op 26 november 1863.
Links[wikipedia]
BronnenB. De Leeuw, P. De Wilde, K. Verbeke, e.a., De briefwisseling van Guido Gezelle met de Engelsen. 1854-1899. Gent: Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 1991, dl.III
NaamSteinmetz, Margaret Marie Pauline
Datums° Brugge, 03/07/1841 - ✝ Dublin, 02/02/1924
GeslachtVrouwelijk
BioMargaret (Marguerite) Pauline Marie Steinmetz werd op 3 juli 1841 in Brugge geboren als dochter van John Steinmetz (1795-1883) en Marie-Sophie Van der Ghote (1814-1898). Net als haar zussen (die allemaal kloosterlinge werden) kreeg ze Latijn en Grieks van een privéleraar. Hun vader gaf hen lessen culturele vorming (inclusief tekenles), Engels en Frans. Samen met haar moeder en zussen borduurde zij religieuze gewaden voor de Karmelietenkerk. In 1875 reisde vader John naar Schotland, waar Margaret verbleef bij haar toekomstige schoonfamilie: de familie Smith-Sligo. Op 1 februari 1876 huwde Margaret met James Paul Smith (°1820, Edinburgh) in Oostende. Het echtpaar kreeg vijf kinderen: Alistair Francis Smith-Steinmetz (1877-1953), Gerard Archibald John Smith-Steinmetz (1878-1936), Pauline M.F.C. Smith-Steinmetz (°1880), Alfred B.J. Smith-Steinmetz (1881-1942), Philomena Joan (in sommige bronnen: Philipina John) Smith-Steinmetz (1884-1959). In 1881 stond het gezin ingeschreven in Saline, Fife, Schotland, in 1891 in Edinburgh St. Mary, Midlothian, Schotland. In 1911 stond Margaret als weduwe geregistreerd in Tipperary, Ierland, samen met haar dochter Philomena. Ze overleed in Dublin op 2 februari 1924.
Relatie tot Gezellecorrespondent
BronnenB. De Leeuw, P. De Wilde, K. Verbeke, e.a., De briefwisseling van Guido Gezelle met de Engelsen. 1854-1899. Gent: Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 1991, dl.III; Tablettes des Flandres, V (1953), p. 22 (voetnoot); https://www.ancestry.co.uk/;
Naamde Lamartine, Aphonse Marie Louis de Prat
Datums° Mâcon, 21/10/1790 - ✝ Parijs, 28/02/1869
GeslachtMannelijk
Beroepdichter; historicus: staatsman
VerblijfplaatsFrankrijk
Links[wikipedia]

Naam - instituut/vereniging

NaamEngels Seminarie
BeschrijvingHet Engels Seminarie te Brugge werd opgericht door John Sutton in 1858 met de steun van de Engelse katholieke kerkleiding. Sutton was een tot het katholieke geloof bekeerde Engelse baron die in 1855 een groot fortuin geërfd had. Hiermee liet hij scholen en kerkelijke gebouwen herstellen of bouwen en richtte hij katholieke instellingen op. In het Engels Seminarie werden Engelse, Schotse en Vlaamse jongens opgeleid tot missionarissen voor Engeland. Ook Gezelles broer Jozef was er een tijdje ingeschreven als leerling. Het seminarie was gevestigd langs de Lange Rei in Brugge, schuin tegenover het grootseminarie en verhuisde later naar de Potterierei, nu het Sint-Leocollege . Op 26 augustus 1860 werd Gezelle er aangesteld als professor in de filosofie. Hij zou er vijf jaar blijven, vanaf februari 1861 als vice-rector. De benoeming was voor Gezelle een hoogtepunt in zijn professioneel en sociaal leven. Door zijn functie kwam hij nu in contact met prominente Engelse clerici als Wiseman en Faber.
Datering1859-1873
Links[odis]

Titel - ander werk

TitelSpiritual Conferences
AuteurFaber, Frederick William
Datum1859
PlaatsLonden
UitgeverThomas Richardson and son

Titel31/05/1864, Brugge, [Guido Gezelle] aan [Margaret Steinmetz]
EditeurInge Geysen
Wetenschappelijke leidingEls Depuydt
Partners Openbare Bibliotheek Brugge (Guido Gezellearchief); Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie (Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren); Instituut voor de Studie van de Letterkunde in de Lage Landen (ISLN) (Piet Couttenier, Universiteit Antwerpen); Guido Gezellegenootschap
UitgeverGuido Gezellearchief, KANTL/CTB
Plaats van uitgaveBrugge, Gent
Publicatiedatum2024
Beschikbaarheid Teksten en afbeeldingen beschikbaar onder een Creative Commons Naamsvermelding - Niet Commercieel licentie.
DisclaimerDe editie van de Guido Gezellecorrespondentie is het resultaat van een samenwerkingsproject met vrijwilligers. De databank is in opbouw, aanvullingen en opmerkingen kunnen gemeld worden aan els.depuydt@brugge.be.
Meer informatie over het vrijwilligersproject is te vinden op gezelle.be.
CiterenInge Geysen, Gezelle Guido aan Steinmetz Margaret Marie Pauline, Brugge (Brugge), 31/05/1864 . In: GezelleBrOn, Wetenschappelijke editie van de correspondentie van Guido Gezelle. 2024 Available from World Wide Web: link .
Verzender[Gezelle, Guido]
Ontvanger[Steinmetz, Margaret Marie Pauline?]?
Verzendingsdatum31/05/1864
VerzendingsplaatsBrugge (Brugge)
AnnotatieBriefversie van datering: feast of St Angela A.D. 1864 ; adressant gereconstrueerd op basis van het handschrift ; adressaat gereconstrueerd op basis van de Briefw. met de Engelsen.
Gepubliceerd inBrieven van, aan en over Gezelle II, p.131-135 (111a); De briefwisseling van Guido Gezelle met de Engelsen 1854-1899 / door B. De Leeuw, P. De Wilde, K. Verbeke, (o.l.v.) A. Deprez. - Gent : Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 1991, dl.II, p.23-27
Fysieke bijzonderheden
Drager 2 dubbele vellen, 212x133 ; 212x133
wit
papiersoort: 8 zijden beschreven, inkt
Staat fragment: einde van brief ontbreekt [?]
Vormelijke bijzonderheden papiermerk: Bath
Toevoegingen op zijde 1 links in de bovenrand: zie ongedateerde Engelse br. CD (potlood, hand CD)
Bewaargegevens
LandBelgië
PlaatsBrugge
BewaarplaatsGuido Gezellearchief
ID Gezellearchief8783
Bibliotheekrecordhttps://brugge.bibliotheek.be/detail/?itemid=|library/v/obbrugge/gezelle|16284
Inhoud
IncipitI do remember father Fabers treatise on
Tekstsoortbrief
TalenEngels
De tekst werd diplomatisch getranscribeerd, en aangevuld met een editoriale laag.
De oorspronkelijke tekst werd ongewijzigd getranscribeerd; alleen typografische regeleindes en afbrekingstekens, en niet-betekenisvolle witruimte werden genormaliseerd.
Auteursingrepen in de tekst (toevoegingen, schrappingen), en latere redactie-ingrepen (schrappingen, toevoegingen, taalkundige notities) door de lezer werden overgenomen en expliciet gemarkeerd.
Voor een aantal tekstfenomenen werden naast de oorspronkelijke vorm ook editeursingrepen opgenomen in de transcriptie: oplossingen voor niet-gangbare afkortingen en correcties voor manifeste fouten. Daarnaast bevat de transcriptie editeursingrepen ter verbetering van de leesbaarheid (toevoegingen, reconstructies) of ter motivering van transcriptie-beslissingen (aanduiding van onzekere lezingen, weglating van onleesbare tekst). Alle editeursingrepen worden expliciet gemarkeerd.