| < | Resultaat 1769 van 2306  | > |
|---|
Mr & Mme Eugène Landoy.
Prient le Très - Réverend Monsieur l’abbé Gezelle d’agréer leurs com-
pliments respectueux avec leurs souhaits de bonheur bien sincerès et l’expression renouvelée de leur inaltérable reconnaissance.
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Landoy, Eugène Auguste |
|---|---|
| Datums | ° Schaarbeek, 01/12/1857 - ✝ Antwerpen, 22/06/1909 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | hoofdredacteur; auteur |
| Bio | Eugène Auguste Landoy werd geboren op 1 december 1857 in Schaarbeek. Hij was de zoon van een Franse journalist, Eugène Landoy sr., die in 1835 naar België was gekomen, en Caroline Félicie Cuvelier. Op 7 augustus 1880 trouwde hij met Marie Mélanie Jeanne Vanackere in Menen. Het koppel verhuisde naar Antwerpen. Eugène Auguste Landoy was doctor in de rechten en schreef in zijn vrije tijd komedies en teksten voor operettes. Hij werd eerst hoofdredacteur van de Antwerpse krant “Le Précurseur” en in 1895 hoofdredacteur van de Antwerpse krant “Le Matin”. Eugène overleed op 22 juni 1909 in Antwerpen en werd begraven op het Schoonselhof. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | La Patrie: 23 jun 1909; https://www.schoonselhof.be/schoonselhofkm/landoy%20eugene.html |
| Naam | Vanackere, Marie Mélanie Jeanne |
|---|---|
| Datums | ° Menen, 14/02/1852 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Bio | Marie Mélanie Jeanne Vanackere werd geboren in Menen op 14 februari 1852 als dochter van Constant Vanackere (Menen, 1823-1895) en Cathérine Adeline Blondiau (Mons, 1825 - Menen, 1861). Op 7 augustus 1880 trouwde ze in Menen met Eugène Auguste Landoy. Het koppel verhuisde naar Antwerpen. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Ancestry |
| Naam | Landoy, Eugène Auguste |
|---|---|
| Datums | ° Schaarbeek, 01/12/1857 - ✝ Antwerpen, 22/06/1909 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | hoofdredacteur; auteur |
| Bio | Eugène Auguste Landoy werd geboren op 1 december 1857 in Schaarbeek. Hij was de zoon van een Franse journalist, Eugène Landoy sr., die in 1835 naar België was gekomen, en Caroline Félicie Cuvelier. Op 7 augustus 1880 trouwde hij met Marie Mélanie Jeanne Vanackere in Menen. Het koppel verhuisde naar Antwerpen. Eugène Auguste Landoy was doctor in de rechten en schreef in zijn vrije tijd komedies en teksten voor operettes. Hij werd eerst hoofdredacteur van de Antwerpse krant “Le Précurseur” en in 1895 hoofdredacteur van de Antwerpse krant “Le Matin”. Eugène overleed op 22 juni 1909 in Antwerpen en werd begraven op het Schoonselhof. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | La Patrie: 23 jun 1909; https://www.schoonselhof.be/schoonselhofkm/landoy%20eugene.html |
| Naam | Vanackere, Marie Mélanie Jeanne |
|---|---|
| Datums | ° Menen, 14/02/1852 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Bio | Marie Mélanie Jeanne Vanackere werd geboren in Menen op 14 februari 1852 als dochter van Constant Vanackere (Menen, 1823-1895) en Cathérine Adeline Blondiau (Mons, 1825 - Menen, 1861). Op 7 augustus 1880 trouwde ze in Menen met Eugène Auguste Landoy. Het koppel verhuisde naar Antwerpen. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Ancestry |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Landoy, Eugène Auguste |
|---|---|
| Datums | ° Schaarbeek, 01/12/1857 - ✝ Antwerpen, 22/06/1909 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | hoofdredacteur; auteur |
| Bio | Eugène Auguste Landoy werd geboren op 1 december 1857 in Schaarbeek. Hij was de zoon van een Franse journalist, Eugène Landoy sr., die in 1835 naar België was gekomen, en Caroline Félicie Cuvelier. Op 7 augustus 1880 trouwde hij met Marie Mélanie Jeanne Vanackere in Menen. Het koppel verhuisde naar Antwerpen. Eugène Auguste Landoy was doctor in de rechten en schreef in zijn vrije tijd komedies en teksten voor operettes. Hij werd eerst hoofdredacteur van de Antwerpse krant “Le Précurseur” en in 1895 hoofdredacteur van de Antwerpse krant “Le Matin”. Eugène overleed op 22 juni 1909 in Antwerpen en werd begraven op het Schoonselhof. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | La Patrie: 23 jun 1909; https://www.schoonselhof.be/schoonselhofkm/landoy%20eugene.html |
| Naam | Vanackere, Marie Mélanie Jeanne |
|---|---|
| Datums | ° Menen, 14/02/1852 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Bio | Marie Mélanie Jeanne Vanackere werd geboren in Menen op 14 februari 1852 als dochter van Constant Vanackere (Menen, 1823-1895) en Cathérine Adeline Blondiau (Mons, 1825 - Menen, 1861). Op 7 augustus 1880 trouwde ze in Menen met Eugène Auguste Landoy. Het koppel verhuisde naar Antwerpen. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Ancestry |
 | (C) 2020 Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie -
KANTL | Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren Koningstraat 18 | b-9000 Gent | Belgium | E ctb@kantl.be | T +32 (0)9 265 93 50 | F +32 (0)9 265 93 49 |  |
 |
