| < | Resultaat 2190 van 2194  | > |
|---|
Mevr. Eeman-De Seille. Oost-Ghistelhof, N°1, Bruges[1] (inkt, hand Guido Gezelle)
p2Si cela vous fait plaisir de venir voir le cortège[2] Dimanche prochain et rester quelques jours avec nous, celà nous fera plaisir jai un lit pour vous loger et une maison pour vous y montrer le cortège inutile de vous dire qu’on vous attendra avant midi pour prendre familièrement la soupe avec nous Bénissez nous s’il vous plaît
en toute hâte.
un mot de réponse S.V.P.
| Naam | De Seille, Ernestine |
|---|---|
| Datums | ° Aalter, 21/03/1833 - ✝ Brugge, 25/02/1907 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Beroep | rentenierster |
| Bio | Ernestine De Seille was afkomstig van een vermogende adellijke familie uit Oost-Vlaanderen. Haar vader was burgemeester van Hansbeke en Aalter tussen 1825 en 1830. Haar oudere broer Charles was burgemeester van Merendree en haar jongere broer Timon notaris in Hansbeke. Op 30 juli 1858 trouwde ze met haar neef Charles Eeman die luitenant van het eerste garnizoen van de kurassiers te Brugge was. Met hem kreeg ze drie kinderen Marie (1858), Ernest (1859) en Valentine (1860). Op 11 juli 1862 werd ze weduwe omdat haar man na een slepende ziekte overleed. Zelf was ze negenentwintig. Het gezin woonde vanaf 1862 in de Ridderstraat. Als inkomsten had ze behalve het pensioen van haar echtgenoot ook de opbrengst van haar familiale eigendommen. Kort na het vetrek van Gezelle uit Brugge verhuisde ze terug naar Hansbeke op 17/01/1873. Twee decennia later kwam ze met haar kinderen terug in Brugge kwam wonen op 14/10/1892. Ze ging inwonen in Leeuwstraat 9 (oud nummer D6/36²). In 1893 kon Ernestine Deseille het huis gelegen Oost-Gistelhof 1 aankopen. Ze verhuisde naar daar op 26/01/1894 om daar te blijven wonen tot haar dood op 24/02/1907. Nadat Gezelle in 1865 overgeplaatst werd naar de Sint-Walburgaparochie kwam hij als onderpastoor in nauw contact met de familie. Hij droeg voor haar en haar familie heel wat missen op. Zij investeerde zijn geld in obligaties en verleende krediet om Brugse handelaars te betalen. Waarschijnlijk was het ook zij die Gezelle in juli 1872 op zijn ziekbed bezocht om zijn financiële situatie uit te leggen. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | De Seille, Ernestine |
|---|---|
| Datums | ° Aalter, 21/03/1833 - ✝ Brugge, 25/02/1907 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Beroep | rentenierster |
| Bio | Ernestine De Seille was afkomstig van een vermogende adellijke familie uit Oost-Vlaanderen. Haar vader was burgemeester van Hansbeke en Aalter tussen 1825 en 1830. Haar oudere broer Charles was burgemeester van Merendree en haar jongere broer Timon notaris in Hansbeke. Op 30 juli 1858 trouwde ze met haar neef Charles Eeman die luitenant van het eerste garnizoen van de kurassiers te Brugge was. Met hem kreeg ze drie kinderen Marie (1858), Ernest (1859) en Valentine (1860). Op 11 juli 1862 werd ze weduwe omdat haar man na een slepende ziekte overleed. Zelf was ze negenentwintig. Het gezin woonde vanaf 1862 in de Ridderstraat. Als inkomsten had ze behalve het pensioen van haar echtgenoot ook de opbrengst van haar familiale eigendommen. Kort na het vetrek van Gezelle uit Brugge verhuisde ze terug naar Hansbeke op 17/01/1873. Twee decennia later kwam ze met haar kinderen terug in Brugge kwam wonen op 14/10/1892. Ze ging inwonen in Leeuwstraat 9 (oud nummer D6/36²). In 1893 kon Ernestine Deseille het huis gelegen Oost-Gistelhof 1 aankopen. Ze verhuisde naar daar op 26/01/1894 om daar te blijven wonen tot haar dood op 24/02/1907. Nadat Gezelle in 1865 overgeplaatst werd naar de Sint-Walburgaparochie kwam hij als onderpastoor in nauw contact met de familie. Hij droeg voor haar en haar familie heel wat missen op. Zij investeerde zijn geld in obligaties en verleende krediet om Brugse handelaars te betalen. Waarschijnlijk was het ook zij die Gezelle in juli 1872 op zijn ziekbed bezocht om zijn financiële situatie uit te leggen. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | van der Gracht, Idesbald; Idesbald Van der Gracht stamde uit de kleine landadel. Hij werd na de dood van zijn vrouw, in 1150 monnik en in 1155 de derde abt te Ter Duinen. In 1624 bleek zijn lichaam nog gaaf bij de opening van zjin kist. In 1627 werd het overgebracht naar Brugge. Sinds 1834 rust het in de Potterie-abdij. Idesbald werd zalig verklaard in 1894. |
|---|---|
| Datums | ° Veurne?, ca.1090 - ✝ Koksijde, 1167 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | abt |
| Bio | Van der Gracht stamde uit de kleine landadel. Na de dood van zijn vrouw werd hij in 1150 monnik en in 1155 de derde abt van de cistercienzerabdij Onze-Lieve-Vrouw Ter Duinen in Koksijde, waar hij in 1167 overleed. Bij de opening van zijn kist in 1624 bleek zijn lichaam nog gaaf. In 1627 werd het overgebracht naar Brugge. Sinds 1834 rust het in de Potterie-abdij. Idesbald werd zalig verklaard in 1894. |
| Links | [wikipedia] |
 | (C) 2020 Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie -
KANTL | Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren Koningstraat 18 | b-9000 Gent | Belgium | E ctb@kantl.be | T +32 (0)9 265 93 50 | F +32 (0)9 265 93 49 |  |
 |
