t Is hier eentwat gebeurd, dat ik gaen zien hebbe, aen de palen van Vrankryk, en dat iedereen stom geslegen heeft, wel bezonderlyk de vloekers. 't Waren hier twee walen (wel te verstaen, walen) die alle twee zat waren; niet wetende wat doen om hunne beestigheid lucht te geven, zyn zy aen 't vloeken gevallen en de een wilde den anderen daerin overtreffen; daerop hebben zy eene weddinge gedaen om ter meest, zy namen een plankske en krywit en zyn gegaen tot aen het kruis dat staet in den Risquons-tout, en ieder vloek gaf men een schreefke op de planke; die won en meest schreefkes hadde is in eens achterover getuimeld in eene soorte van zenuwslag of attaque, en is geheel zwart geworden, ik heb hem den derden dag zien liggen, met zyn tonge uit zynen mond, tot op zyn hemde knoop, en hy gaf een gesnoffel en een gegrol gelyk een d.....; 't zat een priester by geknield die proefde hem tot zyn zelven te brengen, maer niet te doen; verscheide mael stak hy zyne tonge weêr in zynen mond, maer zy kwam er zoo rap weêr uit; iedereen stond daer rond, lyk van d'hand Gods geslegen, en de priester zat daer, met zyne handen naer omhooge, te smeeken om genade voor dezen die daer lag, hy riep altyd: “Och Heere vergeeft het hem, want hy en wiste niet wat hy deed!” Maer de wale is al grinzen en al snoffelen en t'hoope trekken gekreveerd, zonder tale of teeken.

't En wordt toch zoo vele niet meer gevloekt, en de wyfs alhier brengen, op iederen vloek van hunnen man, dien zwarten te passe.

Het gene ik schryve, is waer; ik heb het gezien, en zie het nog, lyk voor myn oogen, en ik wilde, hadt gy hier geweest, gy hadt er zeker wel een artikelke van gemaekt.