Mees, Constantinus Alting (° Djakarta, 1894-06-13 - ✝ 1978)

Nederlands uitgever en oriëntalist. Schoonzoon van Albert Verwey.

Mees studeerde letterkunde aan de Leidense Universiteit (1913-1921). Huwde in 1918 met Mea Verwey, dichteres en dochter van Albert. Startte in 1919 de uitgeverij C.A.Mees, waar Poëzie van Nine Van der Schaaf (1919) het proefdebuut was. Mees gaf vanaf 1922 vrijwel alle publicaties van Albert Verwey uit (in samenwerking met De Sikkel). In 1934 nam Mea de leiding zelf op zich als directrice. Constantinus gaf als oriëntalist en grammaticus lessen in Maleis (o.a. te Rotterdam). Hij ging herhaaldelijk op studiereis naar Noord-Afrika, Malaja en Indonesië.

Streuvels, Stijn (° Heule, 1871-10-03 - ✝ Ingooigem, 1969-08-15)

Geboren als Frank Lateur en bakker van opleiding, maar onder zijn pseudoniem Stijn Streuvels als prozaschrijver bekend geworden in tijdschriften als Van Nu en Straks, Vlaanderen, De Gids en De Nieuwe Gids. De vlaschaard (1907) en De teleurgang van den waterhoek (1927) zijn twee van zijn bekendste romans.

L.J. Veen

Nederlandse uitgeverij die in 1887 door Lambertus Jacobus Veen was opgericht. De firma maakte naam door werk te publiceren van o.a. Louis Couperus en Stijn Streuvels.

Vereniging van Vlaamse Letterkundigen

De Vereniging van Vlaamse Letterkundigen werd op 23 november 1907 te Antwerpen opgericht onder voorzitterschap van Prosper van Langendonck (1862-1920). De vereniging bepleitte bij de regering de splitsing van de diensten van onderwijs, kunsten en wetenschappen en van de Hogere Raad voor Volksopleiding en de Raad voor de Openbare Bibliotheken en zocht tegelijk toenadering tussen Noord en Zuid. Tussen juni 1914 en maart 1921 lag de werking van de vereniging stil. Na de wapenstilstand kon ze slechts moeizaam haar activiteiten hervatten als gevolg van de kloof tussen activisten en 'passivisten' die zich tijdens de oorlogsjaren had gevormd. August Vermeylen, de eerste naoorlogse voorzitter was antiactivistisch (Frank Lateur profileerde zich eerder als pro-activistisch), diende zijn ontslag in maar werd in 1924 opnieuw bereid gevonden om het voorzitterschap op zich te nemen (tot 1939). Sinds haar oprichting zette de VVL zich als pluralistische vereniging in voor auteursbelangen (o.a. het bepleiten van een vaste boekenprijs), het statuut van de schrijver, het fonds van letterkundigen en de uitkering van een leenvergoeding voor auteurs. Uit deze vereniging zal in 1929 de Vereniging ter Bevordering van het Vlaamse Boekwezen voortkomen.