Ik moet mijn woord van gister ongedaan maken en het spijt me erg![1] Van de morgen allerlei Jobstijdingen ontvangen. Het indexcyfer is opnieuw 40 punten gestegen, zoodat ik van af 1n weerom 27 c[en]t meer per uur op de loonen moet betalen. Daarbij wordt het papier gebracht op 5.70 in stede van 4.30, zooals eerst afgesproken.[2] Zoo bericht me de firma Haseldonckx[3] van Brussel, aan wie ik stalen vroeg voor 't papier, dat u me te Kortrijk getoond hebt. — Als ik het boek 20 fr[ank] verkoop,[4] zal de verkoop niet vlot gaan: die prijs klinkt te fel in Vl[aamsche] ooren en ingezien de loonen, en 't papier heb ik aan die voorwaarden niets meer, dat de risico's vergeldt. Meer dan 2000 ex[emplaren] drukken is ook gevaarlijk, omdat de tijden kunnen veranderen en ik dan zeker met de dure boeken blijf zitten. Ik heb [2]al heel den morgen een ander voorstel gezocht, doch niet gevonden, omdat het alleenlijk kan gebeuren met een vermindering van uw eereloon en dat ik weet dat ge dit niet wilt.

Mijn kaart van gister[5] is een bewijs, dat ik niettegenstaande de zeer onzekere winst van de uitgave toch de uitgave verlangde, doch nu kan ik niet. Ik verwittig U daarom dadelijk om U niet langer bezig te houden. Indien in 't vervolg we nog zaken n[ame]l[ijk] uitgaven samen afhandelen, laat dan a[lstublieft] de hollandsche uitgave niet scheiden van de Vlaamsche; dan kan ik zekerlijk veel meer dan nu.