< | Resultaat 515 van 2531 | > |
---|
Lateur, Frank (° Heule, 1871-10-03 - ✝ Ingooigem, 1969-08-15)
Geboren als Frank Lateur en bakker van opleiding, maar onder zijn pseudoniem Stijn Streuvels als prozaschrijver bekend geworden in tijdschriften als Van Nu en Straks, Vlaanderen, De Gids en De Nieuwe Gids. De vlaschaard (1907) en De teleurgang van den waterhoek (1927) zijn twee van zijn bekendste romans.
Davidsfonds
Deze culturele en christelijke vereniging werd op 15 januari 1875 door de Leuvense studentenvereniging Met Tijd en Vlijt opgericht. Ze fungeerde als de tegenhanger van het vrijzinnige Willemsfonds en werd genoemd naar Jan-Baptist David. Het Davidsfonds bestaat nog steeds en heeft tot doel de algemene ontwikkeling van het Vlaamse volk te stimuleren. Lannoo hielp in 1913 bij de heroprichting van de Tieltse afdeling, waarvan hij in de zomer van 1928 een bestuursfunctie toegewezen kreeg.
Vlaams Volkstoneel
Het Vlaamsche Volkstooneel (1924-1932) was een rondreizend Zuid-Nederlands beroepstoneelgezelschap dat beschouwd wordt als een hoogtepunt van het katholieke theaterrenouveau dat al kort na de eeuwwisseling werd ingezet. Het ontstond uit een fusie van het Fronttoneel van Oscar De Gruyter en het toneel van het Verbond der Vlaamse Oudstrijders (V.O.S.). De Gruyter trok zich na zijn rol als eerste directeur terug in 1924. Wiens Moens nam toen de leiding op zich, Johan De Meester verzorgde de regie. Nu kwam de nadruk op het spectaculaire te liggen. Het werd een 'schoktheater' dat het volk moest wakker schudden. Van 1925 tot 1930 was de Nederlander Johan De Meester artistiek leider. Hij was het die de groep naar artistieke hoogtepunten voerde. De officiële benaming was toen Katholiek Vlaamsch Volkstoneel, hoewel op programmabrochures meestal Vlaams Volkstoneel stond. In juni 1929 verliet De Meester het gezelschap en hij werd opgevolgd door Anton Van de Velde. Het kwam tot een crisis binnen het gezelschap en in maart 1930 verliet Staf Bruggen de groep en richtte een nieuw gezelschap op dat eerst het Nieuwe Volkstoneel werd genoemd en in 1935 opnieuw het Vlaams Volkstoneel. Aangezien de meeste auteurs met Bruggen meegingen (groep Staf Bruggen), moest Van de Velde het rooien met een minder talrijke groep (groep Van de Velde) en in 1932 gaf hij er de brui aan.