Waarde Streuvels,
Je geïll[ustreerde] briefkaarten ontvangen. Maar daar heb [ik] niet veel aan. Misschien kan ik er een paar gebruiken. Maar wy moeten iets mooiers geven, zoo mogelyk: iets artistiekers.[1] Gy waart daar met een schilder. (Wie was het? Sadeleer?) Heeft die niets geteekend of geschetst? En anders: zyn er niet op de een of andere manier mooie, scherpe fotos te krygen? Misschien hebt ge daar wel een vriend, of kameraad, die helpen kan. Toe, zie eens wat ge daar kent. [2]Ongeïllustreerd publiceeren gaat desnoods ook wel, maar liever geef ik prentjes althans by het eerste ged[eelte][2]
Een handdruk
van Uw (paraaf Herman Robbers)
ALKMAAR
22.XII.23
SCHAGEN
AAN/A den Heer Frank Lateur
Ingoijghem
België
Ingoijghem
België
Annotations
[1]
Cf. Streuvels' briefkaart aan Robbers van 4 december 1923. Vermoedelijk ontbreekt er nog een tweede briefkaart.
[2]
Robbers heeft het hier over het beloofde stuk over 'Veurne en Veurn-Ambacht' voor Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift.
In september 1923 verbleven Streuvels en de kunstschilder Emmanuel Viérin te Veurne. Streuvels' voorliefde voor de Polders en de Westhoek resulteerde in november in het werk Veurn-Ambacht. Dit verscheen niet in Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift, maar werd in 1924 wel opgenomen in de verhalenbundel Herinneringen uit het verleden. H. Speliers, Dag Streuvels, p. 481
In Streuvels' memoires lezen we het volgende: In de nazomer ben ik met Viérin naar Veurne getrokken — de landstreek met de wijde horizonnen, de stilte en de eenzaamheid. Viérin heeft er geschilderd en ik heb er gewerkt aan Land en leven in Vlaanderen. Het is een streek waar men materie kan opdoen om honderd boeken te schrijven. De motieven liggen er voor het grijpen. Het zit er vol van wondere typen, autochtone bewoners in de eindeloze vlakten, hoge luchten, afgezonderd van alle betrek met de andere bevolking, waar sedert de schepping niets is veranderd. De winden waaien er over de eindeloze weiden en de elementen hebben er hun vrije weister. Ieder dorp is een wereld op zichzelf, en de pastoors die er lange tijd in het "Blote" gevestigd zijn, op een dorp met 300 zielen en duizend koeien — met hofsteden anderhalf uur van elkander afgelegen, worden er van die zonderlingen, met rare manieren, die men: déformations professionnelles noemt. Een en ander van die ondervindingen die ik er bij mijn verblijf heb opgedaan onder de bevolking, zijn opgenomen in het boek: Herinneringen. Stijn Streuvels, Ingooigem, p. 87
