't Geen ik moet zeggen:[1]

De telefoon is voor mij het kostelijkste en tijdroovendste middel van correspondeeren die er bestaat — Paula heeft er een vol uur in 't Gemeentehuis zitten wachten, en dan nog zonder bescheid teruggekomen, want: mij persoonlijk krijgt nooit iemand mij aan dat tuig!

Verders redeneer ik als volgt: als ik U begeer te spreken, kom ik U in Thielt vinden; wanneer Gij mij wenscht te spreken, is het niet te veel dat Gij me hier in mijn huis komt vinden — ik acht de tijd van een auteur al zoo kostbaar als die van een uitgever,— ten ander: als Gij geen tijd vindt om eene gewichtige zaak als het uitgeven van een boek te komen afhandelen, weet ik niet waarvoor Gij dan wèl tijd vindt? Enfin, dat zijn dingen die mij niet aangaan,— Gij moet het weten.

Nu: gezien de voorwaarden die Gij stelt in Uw brief van heden,[2] vind ik het niet noodig dat we er nog verder over praten — met redeneeren over de billijkheid of bewijzen ben ik niet gekort — ik beschouw de zaak dus als afgeloopen — het spijt me maar dat Gij me zooveel tijd hebt doen verliezen. Mag ik eerstdaags het ex[em]pl[aar] v[an de] "Werkman" en "Kerstmis" terug verwachten?[3]