| < | Resultaat 955 van 2074  | > |
|---|
Mes ouvriers[1] m'ont demandé de vous adresser un exemplaire imprimé du discours qu'ils ont prononcé sur la tombe de mon regretté mari[2] Je profite dela même occasion, pour vous remercier de tous les secours spirituels, que vous avez portés à mon cher défunt; et vous prie, de dire des messes et des prières pour le montant du billet ci-joint.
| Naam | Delbaere, Eugenie Marie |
|---|---|
| Datums | ° Ardooie, 10/06/1854 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Beroep | bedrijfsleider; fabrikant |
| Bio | Eugénie Marie Delbaere werd geboren te Ardooie op 10 juni 1854 als dochter van deurwaarder Désiré Delbaere (Ardooie, 1813-1875) en grondeigenaarster Eleonora Delafontaine (° Ruddervoorde, 1827). Ze trad op 5 november 1880 in het huwelijk te Ardooie met fabrikant Albert Henri Marie Benoit (Kortrijk, 07/01/1851 - 23/01/1887). De getuigen bij het huwelijk waren Jules Delbaere (23 jaar, brouwer te Pittem, broer van de bruid) en Sylvain Van Beselaere (37 jaar, negociant te Ardooie, zwager van de bruid). Het echtpaar ging zich vestigen te Kortrijk in de Groeningestraat 11 (nu nr. 17), vrij dicht bij de O.-L.-Vrouwekerk. Het echtpaar kreeg één dochter Maria Augusta Benoit (° Kortrijk, 14/08/1881). Albert was verantwoordelijk voor de familiale linnenblekerij met bleekweiden tussen de Groeningestraat en de Leie. De woning was reeds eigendom van de familie Benoit in 1846. Na zijn dood nam Eugenie Delbaere zijn taak over, en onder invloed van haar schoonzoon Oscar Dumon (bouwkundig ingenieur uit Brugge) liet ze het volledige bedrijf (weverij en blekerij) samensmelten (1912) met een nog op te richten weverij in Torhout: ‘La Thouroutoise’. Voortaan ging de volledige productie naar Torhout, en werden de geproduceerde stoffen naar Kortrijk gebracht om er gebleekt te worden. Eugénie Benoit-Delbaere verliet het huis in de Groeningestraat en nam haar intrek in een woning in de Doornikstraat, waar ze de rest van haar leven doorbracht bijgestaan door twee vrouwelijke bedienden. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Een familie van blekers uit Kortrijk |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Delbaere, Eugenie Marie |
|---|---|
| Datums | ° Ardooie, 10/06/1854 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Beroep | bedrijfsleider; fabrikant |
| Bio | Eugénie Marie Delbaere werd geboren te Ardooie op 10 juni 1854 als dochter van deurwaarder Désiré Delbaere (Ardooie, 1813-1875) en grondeigenaarster Eleonora Delafontaine (° Ruddervoorde, 1827). Ze trad op 5 november 1880 in het huwelijk te Ardooie met fabrikant Albert Henri Marie Benoit (Kortrijk, 07/01/1851 - 23/01/1887). De getuigen bij het huwelijk waren Jules Delbaere (23 jaar, brouwer te Pittem, broer van de bruid) en Sylvain Van Beselaere (37 jaar, negociant te Ardooie, zwager van de bruid). Het echtpaar ging zich vestigen te Kortrijk in de Groeningestraat 11 (nu nr. 17), vrij dicht bij de O.-L.-Vrouwekerk. Het echtpaar kreeg één dochter Maria Augusta Benoit (° Kortrijk, 14/08/1881). Albert was verantwoordelijk voor de familiale linnenblekerij met bleekweiden tussen de Groeningestraat en de Leie. De woning was reeds eigendom van de familie Benoit in 1846. Na zijn dood nam Eugenie Delbaere zijn taak over, en onder invloed van haar schoonzoon Oscar Dumon (bouwkundig ingenieur uit Brugge) liet ze het volledige bedrijf (weverij en blekerij) samensmelten (1912) met een nog op te richten weverij in Torhout: ‘La Thouroutoise’. Voortaan ging de volledige productie naar Torhout, en werden de geproduceerde stoffen naar Kortrijk gebracht om er gebleekt te worden. Eugénie Benoit-Delbaere verliet het huis in de Groeningestraat en nam haar intrek in een woning in de Doornikstraat, waar ze de rest van haar leven doorbracht bijgestaan door twee vrouwelijke bedienden. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Een familie van blekers uit Kortrijk |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Benoit, Albrecht Hendrik Maria |
|---|---|
| Datums | ° Kortrijk, 07/01/1851 - ✝ Kortrijk, 23/01/1887 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | bedrijfsleider; fabrikant |
| Bio | Albert Henri Marie Benoit werd geboren te Kortrijk op 7 januari 1851 als zoon van August Louis Benoit (+ 04/03/1875) en Nathalie Désirée Descamps (+27/02/1851). Hij huwde te Ardooie op 5 november 1880 met Eugénie Marie Delbaere. Beide ouders van Albert zijn toen al overleden. De getuigen bij huwelijk waren Jules Delbaere, 23 jaar, brouwer te Pittem, broer van bruid en Sylvain Van Beselaere, 37 jaar, negociant te Ardooie, zwager van bruid. Officiële getuigen van de familie van Albert Benoit worden niet vermeld, hij had evenwel diverse broers en zussen en ook zijn Engelse stiefmoeder Caroline Hayeward was nog in leven. Het echtpaar ging zich vestigen te Kortrijk in de Groeningestraat 11 (thans nr. 17), vrij dicht bij de O.-L.-V.-kerk. In de bevolkingsregisters wordt Albert omschreven als ‘Négociant et blanchisseur de fil’. Na de dood van zijn vader nam hij immers het beheer waar van de familiale linnenblekerij met bleekweiden tussen de Groeningestraat en de Leie. Het echtpaar kreeg één dochter Maria Augusta Benoit (° Kortrijk, 14/08/1881). Albert overleed te Kortrijk op 23 januari 1887. Guido Gezelle schreef een gelegenheidsgedicht voor zijn bidprentje: ‘Maar half en nog niet half vergaan’. |
| Relatie tot Gezelle | gelegenheidsgedicht; adressenboekje Gezelle |
| Naam | Delbaere, Eugenie Marie |
|---|---|
| Datums | ° Ardooie, 10/06/1854 |
| Geslacht | Vrouwelijk |
| Beroep | bedrijfsleider; fabrikant |
| Bio | Eugénie Marie Delbaere werd geboren te Ardooie op 10 juni 1854 als dochter van deurwaarder Désiré Delbaere (Ardooie, 1813-1875) en grondeigenaarster Eleonora Delafontaine (° Ruddervoorde, 1827). Ze trad op 5 november 1880 in het huwelijk te Ardooie met fabrikant Albert Henri Marie Benoit (Kortrijk, 07/01/1851 - 23/01/1887). De getuigen bij het huwelijk waren Jules Delbaere (23 jaar, brouwer te Pittem, broer van de bruid) en Sylvain Van Beselaere (37 jaar, negociant te Ardooie, zwager van de bruid). Het echtpaar ging zich vestigen te Kortrijk in de Groeningestraat 11 (nu nr. 17), vrij dicht bij de O.-L.-Vrouwekerk. Het echtpaar kreeg één dochter Maria Augusta Benoit (° Kortrijk, 14/08/1881). Albert was verantwoordelijk voor de familiale linnenblekerij met bleekweiden tussen de Groeningestraat en de Leie. De woning was reeds eigendom van de familie Benoit in 1846. Na zijn dood nam Eugenie Delbaere zijn taak over, en onder invloed van haar schoonzoon Oscar Dumon (bouwkundig ingenieur uit Brugge) liet ze het volledige bedrijf (weverij en blekerij) samensmelten (1912) met een nog op te richten weverij in Torhout: ‘La Thouroutoise’. Voortaan ging de volledige productie naar Torhout, en werden de geproduceerde stoffen naar Kortrijk gebracht om er gebleekt te worden. Eugénie Benoit-Delbaere verliet het huis in de Groeningestraat en nam haar intrek in een woning in de Doornikstraat, waar ze de rest van haar leven doorbracht bijgestaan door twee vrouwelijke bedienden. |
| Relatie tot Gezelle | correspondent |
| Bronnen | Een familie van blekers uit Kortrijk |
 | (C) 2020 Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie -
KANTL | Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren Koningstraat 18 | b-9000 Gent | Belgium | E ctb@kantl.be | T +32 (0)9 265 93 50 | F +32 (0)9 265 93 49 |  |
 |
