| < | Resultaat 1005 van 2192  | > |
|---|
Myne hertelykste gelukwenschingen over uwe Uitroeping als Doctor Van Leuven. Men waardeert u langst om meer en tevens de Vlaamsche Zaak het zal, hoop ik, het laatste woord niet zyn.
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Verraes, Edward Carolus |
|---|---|
| Datums | ° Menen, 05/03/1829 - ✝ Tielt, 20/10/1900 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; pastoor; deken; auteur |
| Bio | Eduard Verraes, zoon van Petrus, bakker en Maria Sy, werd leraar aan het college te Menen (05/1851) en aan het Sint-Lodewijkscollege te Brugge (12/1851). Hij ontving zijn priesterwijding te Brugge op 18/12/1852. In december 1859 ging hij aan de slag als leraar aan het kleinseminarie te Roeselare en als inspecteur van het lager onderwijs. Vervolgens werd hij pastoor te Kortrijk (16/10/1867), te Harelbeke (18/09/1875) en vanaf 6 december 1882, pastoor-deken te Tielt. In 1884 werd hij erevoorzitter van het Davidsfonds aldaar. Verraes celebreerde de mis op de huldedag voor deken L.L. De Bo op 30 september 1885. Hij was de auteur van talrijke historische studies (in Rond den Heerd, Biekorf en (vooral) in de Annales de la Société d'Emulation te Brugge, met o.a. een uitgebreide studie over de cultus van St.-Idesbald van der Gracht te Brugge, (1896) en biografieën (o.a. over F. Vande Putte, P. de Corte (Curtius) (1863), E.H. Clarysse (1875), J.O. Andries, e.a.). |
| Links | [odis] |
| Relatie tot Gezelle | correspondent; medewerker Rond den Heerd en Biekorf |
| Naam | Verraes, Edward Carolus |
|---|---|
| Datums | ° Menen, 05/03/1829 - ✝ Tielt, 20/10/1900 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; pastoor; deken; auteur |
| Bio | Eduard Verraes, zoon van Petrus, bakker en Maria Sy, werd leraar aan het college te Menen (05/1851) en aan het Sint-Lodewijkscollege te Brugge (12/1851). Hij ontving zijn priesterwijding te Brugge op 18/12/1852. In december 1859 ging hij aan de slag als leraar aan het kleinseminarie te Roeselare en als inspecteur van het lager onderwijs. Vervolgens werd hij pastoor te Kortrijk (16/10/1867), te Harelbeke (18/09/1875) en vanaf 6 december 1882, pastoor-deken te Tielt. In 1884 werd hij erevoorzitter van het Davidsfonds aldaar. Verraes celebreerde de mis op de huldedag voor deken L.L. De Bo op 30 september 1885. Hij was de auteur van talrijke historische studies (in Rond den Heerd, Biekorf en (vooral) in de Annales de la Société d'Emulation te Brugge, met o.a. een uitgebreide studie over de cultus van St.-Idesbald van der Gracht te Brugge, (1896) en biografieën (o.a. over F. Vande Putte, P. de Corte (Curtius) (1863), E.H. Clarysse (1875), J.O. Andries, e.a.). |
| Links | [odis] |
| Relatie tot Gezelle | correspondent; medewerker Rond den Heerd en Biekorf |
| Naam | Gezelle, Guido; Loquela; Spoker |
|---|---|
| Datums | ° Brugge, 01/05/1830 - ✝ Brugge, 27/11/1899 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; onderpastoor; dichter; taalgeleerde; vertaler; publicist |
| Bio | Guido Gezelle werd geboren in Brugge. Na zijn collegejaren en priesterstudies (priesterwijding te Brugge op 10/06/1854), werd hij in 1854 leraar aan het kleinseminarie te Roeselare. Gezelle gaf er onder meer talen, begeleidde de vrij uitgebreide kolonie buitenlandse leerlingen, vooral Engelsen, en kreeg tijdens twee schooljaren (1857-1859) een opdracht als leraar in de poësis. In 1865 werd Gezelle onderpastoor van de St.-Walburgaparochie te Brugge. Naast zijn druk pastoraal werk was hij bijzonder actief in het katholieke ultramontaanse persoffensief tegen de secularisering van het openbare leven in België en als vulgarisator in het culturele weekblad Rond den Heerd. In 1872 werd Gezelle overgeplaatst naar de O.-L.-Vrouwparochie te Kortrijk. Gedragen door een sympathiserende vriendenkring werd hij er de gelegenheidsdichter bij uitstek. Gaandeweg keerde hij er ook terug naar zijn oorspronkelijke postromantische en religieus geïnspireerde interesse voor de volkstaal en de poëzie. De taalkundige studie resulteerde vooral in een lexicografische verzameling van niet opgetekende woorden uit de volkstaal (Gezelles ‘Woordentas’ en het tijdschrift Loquela, vanaf 1881), waarmee ook hij het Zuid-Nederlands verdedigde binnen de ontwikkeling van de gestandaardiseerde Nederlandse cultuurtaal. Die filologische bedrijvigheid leidde bij Gezelle uiteindelijk ook tot een vernieuwde aandacht voor zijn eigen creatief werk, zowel vertaling (Longfellows Hiawatha) als oorspronkelijke poëzie. In 1889 werd hij directeur van een kleine Franse zustergemeenschap die zich in Kortrijk vestigde. Hij was een tijdje ambteloos. Dit liet hem toe zich op zijn schrijf- en studiewerk te concentreren. Het resultaat was o. m. de publicatie van twee poëziebundels, Tijdkrans (1893) en Rijmsnoer (1897), die, vooral in het laatste geval, qua vormgeving en originaliteit superieur van gehalte zijn. Om die authentieke en originele lyriek werd hij door H. Verriest, P. de Mont en vooral door Van Nu en Straks als een voorloper van de moderne Nederlandse poëzie beschouwd. Ook later eerden Nederlandse dichters, zoals Paul van Ostaijen en recenter, Christine D’haen, Gezelle als de meest creatieve en vernieuwende Nederlandse dichter in Vlaanderen. In 1899 werd Gezelle naar Brugge teruggeroepen om zich te wijden aan de vertaling van een theologisch werk van zijn bisschop (Waffelaerts Meditationes Theologicae). Hij verbleef nu in het Engels Klooster van Kanonikessen, waar hij echter vrij vlug en onverwachts stierf op 27 november 1899. Hij liet nog een verzameling uitzonderlijke gedichten na die in 1901 postuum als zijn Laatste Verzen werden gepubliceerd. |
| Links | [odis], [wikipedia], [dbnl] |
| Naam | Verraes, Edward Carolus |
|---|---|
| Datums | ° Menen, 05/03/1829 - ✝ Tielt, 20/10/1900 |
| Geslacht | Mannelijk |
| Beroep | priester; leraar; pastoor; deken; auteur |
| Bio | Eduard Verraes, zoon van Petrus, bakker en Maria Sy, werd leraar aan het college te Menen (05/1851) en aan het Sint-Lodewijkscollege te Brugge (12/1851). Hij ontving zijn priesterwijding te Brugge op 18/12/1852. In december 1859 ging hij aan de slag als leraar aan het kleinseminarie te Roeselare en als inspecteur van het lager onderwijs. Vervolgens werd hij pastoor te Kortrijk (16/10/1867), te Harelbeke (18/09/1875) en vanaf 6 december 1882, pastoor-deken te Tielt. In 1884 werd hij erevoorzitter van het Davidsfonds aldaar. Verraes celebreerde de mis op de huldedag voor deken L.L. De Bo op 30 september 1885. Hij was de auteur van talrijke historische studies (in Rond den Heerd, Biekorf en (vooral) in de Annales de la Société d'Emulation te Brugge, met o.a. een uitgebreide studie over de cultus van St.-Idesbald van der Gracht te Brugge, (1896) en biografieën (o.a. over F. Vande Putte, P. de Corte (Curtius) (1863), E.H. Clarysse (1875), J.O. Andries, e.a.). |
| Links | [odis] |
| Relatie tot Gezelle | correspondent; medewerker Rond den Heerd en Biekorf |
 | (C) 2020 Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie -
KANTL | Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren Koningstraat 18 | b-9000 Gent | Belgium | E ctb@kantl.be | T +32 (0)9 265 93 50 | F +32 (0)9 265 93 49 |  |
 |
