Hertelijk dankbaar over uwe goede brief; nog veel meer over de goedheid waermede gij mij uwe pen ten dienste offert. Mijn doel, zooals gij wel vermoeden kunt, is de lang verwaerloosde tael van alhier eenen zoo publiek mogelijken spreker te verschaffen en de dichterlijkheid des volks, der jongheid tot onbevreesde en christelijke uiting uit te lokken; zou het u dan weerd schijnen deze poging bij te staen, niets zou zulks beter kunnen doen dan een woord van u, 't zij in welk blad. Daer is nog christelijk leven, christetijks bloei, christelijke dichting mogelijk, daer leeft nog iets ideaels bij de studenten (bij de priesters?) dat zou ik willen hebben 1° dat het waer ware, 2° dat het geweten gerocht, van anderen beijverd en al waer 't maer gewenscht.

Ah 't is zoo een kleene kring vrienden die mij hier in meê willen, verre van meê te werken!

Ik verneme dat Profr David door mijn dialekttael geergerd is, en dat hij een fellen Quos Ego[3] uitgesproken heeft. Hij gaet, zegt hij, te Brugge op 't congres[4] uitkomen tegen “die manie van sommige Westvlamingen die willen hun dialekt als schrifttael ingevoerd hebben.”[5]

Zulks willen wij volstrekt niet, maer ik durf mij laten voorstaen dat een Westvlaming die er prijs aen hecht als Westvlaming eenigszins uit zijne schriften herkend te kunnen worden, daerom zijne dietschheid niet moet ontzegd worden, dat de Tael geen unison gezang maer eene Harmonie, eene Symphonie der dialekten is, een lingua Toscana in bona Romana. Dat betwist men mij hier met zoo veel te meer hardnekkigheid als er gebrek van taelkennis onder steekt. Zeker heb ik wel soms over 't doel geschoten, maer men zegt dat er geen doel is, geen zijn kan.

't Dunkt mij, Weled. en Weerde Heer, boven al dien dat er kunnen nog grootere dan taelkundige reden zijn waerom wij zouden dienen aen onze tael te houden, voorzooveel ze echt en oorspronkelijk is, te weten ons bestaen als christen eigen volk, met eigen gedacht, gevoel, overleveringen, gebruiken, enzoov.

Nu daer weet gij veel meer van en daer doet gij veel meer toe als mij ooit zal mogelijk zijn! Ik beveel mij dan uwer goeder genegentheid en breng mijn eerbiedige groetenis aen Mevrouwe.