'T en is zonder reden niet dat gy zegt: waer blyft hy toch! T'is waer al te lang ben ik weggebleven, om nog eene plaets in uw geheugen te vinden. Te lang, Beste Vader heb ik u schynen te vergeten, geloof my nog thans, nooit is uw geheugen uit myn herte gegaen. De goede raedgevingen die gy my gegeven hebt, zal ik nooit vergeten; hetgeen ik u verschuldigt ben is te groot. Nooit zou ik in myn herte kunnen vinden van u ondankbaer te zyn, Beste Vader. De schaemte van zoo lange gewacht te hebben van u te schryven, heeft my nog langer doen wachten. Het valt my waerlyk lastig van u te schryven, want ik peize altyd: Zou ik my nu nog zyn kind mogen noemen, ik die zoo lange de minste dankbaerheid niet betoond hebbe voor al dat myne vader voor my ge-p2daen heeft. Maer gy zyt toch zoo goed; Gy vergeet uwe kinderen niet als zy u schynen te vergeten en gelyk den Vader van het Evangelie, gy zyt blyde en gy zoudt feeste houden als er een van uwe verlorene kinders wederkeert.
Vol betrouwen op uwe goedheid, Beste Vader, zend ik u deze gevoelens van myn herte toe. Ik beloof u, van nu in het toekomende beter op te letten, van u myne dankbaerheid beter te betoonen, om alzoo, in hetgeen ik kan, te laten blyken dat uw kind van Rousselaere de goede raedgevingen niet vergeten heeft waermede het in den weg der deugd behouden geweest is van dezen die het met trotscheid mag zynen vader noemen.
Geef, bid ik u, Beste Vader, uwen zegen aen