In het laatste gesprek, dat ik met den ambulancier, die hier gelogeerd heeft, had, deelde hij mij mede, dat hij vaarwel kwam zeggen. Hij vertrekt tijdelijk van hier, maar keert nog terug. Hij heeft zich geëngageerd eerst voor drie maanden, dan het tijdstip tweemaal voor drie maanden verlengd, zoodat hij eerst op 1 juni vrij wordt.

"Waar gaat u heen?"

Ja, dat weet hij niet goed. Misschien naar Roeselaere eerst. Misschien rechtstreeks naar Berlijn.

Of ik geen boodschappen ginder had voor vrienden of familieleden?

"Jawel," en ik schreef adressen op. "Het zal mij verheugen, indien ge mij een kaart van inlichtingen over hun bevinden schrijven wilt."

Hij trok zijn groote baloogen op en:

"Schrijven? Ik schrijven aan een civiel? Moest zoo iets aan het licht komen, dadelijk werd ik als spioen in het gevang gestopt. Maar als ik terugkom, geef ik u mondelings bescheid." Ik vroeg hem, wat ik tot dusverre vergeten had te doen, of er hier in de duitsche lazaretten ook vijandlijke gekwetsten waren.

"Ontelbare worden naar hier gebracht en met dezelfde toewijding verzorgd als de onze. Zoodra ze kunnen vervoerd worden, stuurt men ze als gevangenen naar Duitschland. Wij hebben voor het oogenblik een millioen zeshonderd duizend krijgsgevangenen... Schrikkelijk, schrikkelijk! 't Is best, dat ge niet alles weet."

Die man spreekt het eigenaardigste Fransch van de wereld. Hij oefent zich graag, zegt hij. "J'ai fait de la rêverie," verklaarde hij op een morgen toen hij hier woonde, en "je vous désire un bonjour." Maar het grappigste was: hij kent een lied, dat heet "Het Gebed aan de Heilige Maagd", dat vertaalt hij door "La Demande à la Sainte Pucelle."

"Neen, neen, la sainte vierge," onbedwingbaar lachend.

Hij keek heel onthutst op:

"Nochtans," hield hij vol, "men zegt toch "la pucelle d'Orléans.""

"Dat woord kunt ge niet toepassen op de Heilige Maagd."

"Het woord is waarschijnlijk te boerachtig," meende hij. "En niet fatsoenlijk, verouderd ook," zei ik.