Voortdurend morzelregen. Trommelslagen op den Steenweg. Lange, lange reeksen natgrauwe soldaten rukken aan stadwaarts. En in mijn spioen zie ik al de buren belangstellend kijken van op hun drempels. Meiden roepen elkander, ik weet niet wat, toe en lachen en maken pret. Kinderen klappen in de handjes en dansen op de maat der trippeltonen. Het gelijkt voorwaar heden meer op de blijde intrede van een vriendenheer dan deze van vijandelijke bezettingstroepen.

Ik tel en tel, ze loopen gevieren op een reeks, er moeten er nagenoeg achthonderd zijn.

Er heeft een algemeene [183]