Een fruitverkoopster had voor haar straatraam een uitstalling gemaakt van zwarte kersen, citroenenoorsp.: citrionen en tomaten. Een Duitscher trad te harent binnen, hij wees er met den vinger naar: "Weg damit, de belgische kleuren," gebood hij, wat oogenblikkelijk plaats greep.

Buitengewoon talrijk waren de wandelenden, iedereen op 't allerbest uitgedoscht. Een werkmeis [206] van buiten de Dampoort ging uit met een zwarten rok, een roode bloeze en een gele ceinture. Onmiddellijk werd ze in arrest genomen.

Een heer en een dame hadden een driejarig knaapje tusschen hen loopend. Het was verkleed in een vrijwilliger van 1830: blauwen kiel en roode lendensjerp. Het had ook een geweertje en bij het voorbijtrekken van een paar soldaten presenteerde het dat heel fier. Dadelijk traden deze op de ouders toe, haalden een boekje en een potlood te voorschijn, en naam, woonplaats en bedrijf werden aangeteekend.

Te Brussel kreeg kardinaal Mercier bij het uitkomen der St. Gudulekerk, waar hij een preek gehouden had, een ovatie van het volk. Ten gevolge hiervan werd de stad Brussel een boet opgelegd van een millioen mark.

Bezoek van den ambulancier, als altijd opgewekt. Hij mag geen bezoeken afleggen, dat weet ik immers wel; maar wat hinderen hem drie dagen arrest, zegt hij. Overigens het is niet zeker, dat voor dit bezoek een straf op hem zou worden toegepast. Toen hij de laatste maal mijn huis verliet, zagen het van op den Steenweg drie duitsche dokters:

"Kent gij het verbod niet dan?" had er een gevraagd. "Waar komt ge vandaan?"

"Ich war bei der vlämischen Schriftstellerin," en hij noemde mijn naam.

"Alles gut," ging het vredesgezind.

"Ge staat zoo goed geboekt, o zoo goed op de kommandantur, zoo goed," zei hij herhaalde malen. Hoe hij zulks weet en waarom ik die voorkeur verdien, begrijp ik niet.

Volgens hem duurt de oorlog nog minstens een jaar. Kan hij mij niet van nut wezen? Hij vertrekt met verlof naar Berlijn.

"Ja," mijn boodschap zal hij doen en bij den terugkeer bescheid brengen.