Gisteren is de Bruyne schepen van onderwijs in hechtenis genomen en naar Duitschland gevoerd. Zijn misdrijf: onbekend. Hij mocht het noodige voor de reis medenemen en aan zijn familie vaarwel zeggen. "Tracht zooveel mogelijk onopgemerkt te vertrekken," werd hem aanbevolen.

In den namiddag bezocht ik met mijn nicht zijn vrouw en twee zeer jonge dochtertjes. Denk niet aan gejammer noch betraande aangezichten. Kalm verhaal van 't wedervaren en mannenmoed bij deze drie vrouwen.

"Geen teederheidsvertoon," had hij gezeid, voor het afscheid, terwijl de twee trawanten op schildwacht stonden in de gang, "ik gun de vreugd van smarttooneelen aan den vijand niet."

Toen wij vertrokken, ging de dag naar den avond toe. Het weder was mooi, o zoo mooi! en terwijl wij door het Park reden, konden wij niet zwijgen over de kracht die ons volk in het onheil bezielt. "Er ligt iets van de stugge fierheid der martelaren in 't gemoed dergenen, die lijden voor het vaderland," zei mijn nicht. "Die aureool van glorie is het, welke hen steunt en rechthoudt."

Overal op alle banken zitten Feldgrauen, langs alle paden drentelen ze, van tusschen alle heestergewassen zijn ze te zien. Het is alsof heel de bezetting er op uit was hier heden saam te komen. De grond is effen en droog. De gommelastiek [211] op de velgen belet alle wielgeratel.

"Morgen geht's wieder heraus," hoor ik een soldaatoorsp.: soldat zeggen tegen zijn kameraden.

"Na!" luidt een antwoord.

Juist op dit oogenblik wendt een officier den hoek van een dennengroep om. Allen slaan aan, gedurende verscheidene passen, de hand eerbiedig tegen de slape houdend. De officier beantwoordt hun groet, onverschillig, achteloos met sierlijken zwaai van aangeboren distinctie, en stapt voorbij zonder hen aan te zien: "Morituri te salutant." Is het niet zoo?

Men zou geneigd zijn om te zeggen: "morituri groeten elkander... wellicht!"

Twee vliegers zijn hier op 't oefenplein neergestort en erbarmelijkmgekomen. Hun lijken waren vormloos verkoold.