Zaterdag om vier uur reed ik diensvolgens voor de tweede maal naar het politiebureel mijner wijk. Musschestraat.

Aan den ingang van het open, ijzeren hek — want het verblijf is een tuinvilla — stonden er wel honderd menschen.

"Och!" Maar mijn gezellin ontwaart een diensdoenden politieagent ze kent den commissaris persoonlijk, zegt het, en de agent geleidt ons voor allen binnen. Dadelijk was de zaak in orde. Nu nog de stad in om den stempel van 't Gemeentebestuur op de eenzelvigheidskaart.

De vrouwen uit de landelijke armhuizen moeten op de wiedstukken een kaart op zak hebben.

"Wel, wel," zei eene dezer, "dat ik in mijn ouden dag nog met een kaart zou moeten loopen, heb ik nooit gedacht, ik die mij in mijn jonkheid altijd zoo deugdzaam gedragen heb."

Bulgarije schaart zich aan den kant van Turkije. Troepen trekken met keelgezangen als wild gejuich naar het front. Twee jonge, blozende volksmeisjes loopen hard er naast om stap met hen te houden. Ze gichelen, stooten elkander speelsch op zij en kijken zijds naar de soldaten en lachen ze schaamteloos aan. Deze lachen mede en knikken de uitloksters minzaam-gevleid toe. Maar de meisjes geraken toch achter. Een officier te paard sluit den optocht. Zijn lichtgrijze mantel is over de flanken van het paard uitgespreid. Fier is zijn houding, hard zijn bliksuitdrukking. De afgesneden snorbaard, kort, strookleurig steekt af op zijn magere, verbruinde, reeds oudachtige wangen. Hij merkt niets van het verleidingstooneeltje.

De uitvoer van klompen is verboden in het Etappengebied.

Een luchtvlieger heeft heden een groot getal dagbladnummers van "Le Matin" en "La dernière heure" over de stad uitgeworpen, inhoudende bemoedigende vooruitzichten van wege de Bondgenooten.

Een arme man, welke zich schuldig had gemaakt aan het stelen van enkele plankjes hout en die beproefde weg te loopen, toen een soldaat hem wilde handvatten, werd doodgeschoten op het Steendam, een straat met veel verkeer.