Wij zaten zondag in familie aan het middagmaal op de eerste verdieping in den Nederkouter. Te midden van een druk gesprek onderscheidde ons oor aanhoudend geschoold paardengetrappel beneden langs de straat.

Opgerezen, gaan kijken op het balkon. Het zijn Huzaren, flinke ruiters op mooie keurdieren in donkergrijs uniform, met den hoogen, thans zwart omfloersten helm. "Huzaren des doods," zooals men ze noemt, naar aanleiding van een doodskop en gekruiste doodsbeenderen, dat ze dragen op hun sjapska. [308]

Het zijn de eersten van dat regiment; welke ik te zien kreeg. Ze trekken stationswaarts, op naar 't front, in afwachting, dat velen onder hen ook weldra schrikbeelden des doods zullen zijn.