Ik was vroeg opgestaan. Ik hoorde paardengetrappel. Voor den oorlog gebeurde dat bij tijden dagelijks in mijn straat: lanciers, die in groot getal naar het oefeningplein van St. Denijs trokken of er van terugkeerden, zelfs zwaar gerij van kanonnen, wat het huis daveren deed.

Ik keek niet eenmaal op meerendeels, zoo gewoon waren mij die aanblik en dat gerucht.

Nu schoof ik het gordijntje ter zijde: daar trekt een ruiter voorbij, heel in 't grijs, omhuld door grijze morgenschemering. Hij leidt een paard aan den toom, dat gewillig, onderworpen, met gebogen nek voortstapt. Dat waarop hij zit steekt den kop op. De ruiter ook zit zelfbewust en kranig recht.

Een korte leemte.

Nu volgt een tweede ruiter, die ook een paard leidt en zoo voort, totdat er vier en zestig geteld zijn. De reeks wordt gesloten door een officier met goud op de schouders.

Dit is een onbeduidend iets en een onbeduidend paardengetal bij de vele, die in den strijd zijn, ik weet het wel, en toch treft het zicht er van pijnlijk. Die paarden zijn kloek, krachtig, 't een grooter, dikker dan 't ander, van alle kleur: bruine, zwarte, appelgrauwe, witte, rosse, heelemaal verschillend van onze legerpaarden, die alle nagenoeg gelijk hoog en donkerachtig zijn.

Dus boerenpaarden, langs alle kanten, in alle gouwen van ons Vlaanderen opgeëischt, aan den veldarbeid onttrokken. De dagbladen hebben vermeld, dat er in 't omliggende van Eecloo, op eenige kilometers ruimte, niet minder dan negentig ploegpaarden aangeslagen en heengevoerd zijn.

In de landbouwschool van Ruiselede, een weldadigheids gesticht, waar honderden en honderden jongens verblijven, werden onder meer veulens van een jaar oud medegenomen, niettegenstaande het heftig protest van den bestuurder, die onbeschroomd aan de overwinnaars het hoofd bieden dorst; en, ofschoon er officieren van heel hoogen rang te zijnen gelogeerd waren, die wel konden zien en voelen het onmenschelijke van een handelwijze, die ten langen laatste tot hongersnood voor al die behoeftige kostgangers en heel de bevolking leiden moest.