Heden om zes uur, in vervroegden herfstnevel weerdreunt een groote, doffe slag over de stad en doet een beetje mijn ramen sidderen. Wij zijn er aan gewend bij 't openen der oogen morgengroeten te krijgen van het kanon, doch meest uit de verte. Men luistert er niet meer naar.

Maar deze eene slag weergalmde luider en werd door geen andere gevolgd...

Wat beduidt het?

Buren wenken elkaar op hun drempels en vertellen fluisterend met ontdane aangezichten, dat zoo even in de Schijfschieting zes veroordeelden doodgeschoten zijn.

Een der terechtgestelden is De Clercq, onderpastoor van St. Pieters Aygem, een wijk van Gent; zelfs mijne wijk. Hij woonde met een zuster en hun tachtigjarige moeder. Het was haar veroorloofd hem vaarwel te zeggen, onder 't voorwendsel, dat hij 's anderdaags naar Duitschland zou gestuurd worden. De zuster was ingewijd in het geheim van wat hem te wachten stond, de moeder niet.

Een geestelijke bracht met hem den nacht door in zijne cel. Om drie uur las de veroordeelde mis, gedurende welke hij driemaal in zwijm viel.

Daarna reikte hij de communie aan zijn rampgenooten. De zes kisten waren onder den plankenvloer van hun zitplaatsen in den vervoerwagen geschoven en werden gereed gesteld op de plaats der Schijfschieting, waar ze voorbij moesten gaan. Onder 't getal was een gendarm, Mus genaamd. Hij weigerde den blinddoek en stiet met den elleboog een soldaat, die hem ombinden wilde, ruw op zijde.

Voor het lokaal der Schijfschieting stonden hoopen reeds ingelichte nieuwsgierigen en medelijdend-verontwaardigden om de kisten te zien buitenkomen.

De weduwe van een duitsch officier stierf hier aan typhus. Zij had een bediening in de Pass Zentrale en zat daar steeds tusschen de andere feldgraue schrijvers ijverig bezig met pen en papier. Ofschoon ze niet ter plaats was krank geweest, werd uit voorzorg de Pass Zentrale gesloten, ontsmet, het behangpapier afgerukt en het houtwerk herschilderd.

Volgens de dagbladen zijn de Italianen te Görz binnen getrokken.