De valiezen, doozen, regenschermen en stokken, deze laatsten in een bundel gesnoerd, staan gereed in de gang.

Wij zitten aan het ontbijt, mijn vriendin met den hoed reeds op het hoofd en de mantel aan. Wij zijn treurig, gedrukt. Wat kunnen wij aan elkander zeggen, hoe kan ik voor de derde maal vluchtenden bemoedigen? Wij spreken niet, totdat mijn vriend eindelijk zegt: "Nu begint onze ballingschap voorgoed."

Het uur voor 't vertrek bestemd is reeds voorbij. Het rijtuig doet zich wachten.

Ik kijk op de pendule, waarvan de wijzer nu te rap voortschuift. Och gaat het in 't geheel niet komen, moeten al die bedankingen en ontboezemingen nu nogmaals voor een lateren trein worden vernieuwd? In gewone omstandigheden is een afscheid reeds zoo treurig! Ik zou het steeds liefst onopgemerkt laten voorbijgaan, wegzijn zonder vaarwel, als ik ergens te gast ben geweest...

Daar nadert een rijtuig... Het staat niet stil... het ratelt voorbij. Mijn vrienden ook raadplegen het uur; ze houden zich kloekmoedig, laten geen onrust merken...

Ha! Nu is het eindelijk daar, dat langgehoopte. Een belklank; de zoon treedt binnen, hij komt zijn ouders halen.

Het reisgoed is opgeladen, kus en handdruk worden sprakeloos gewisseld. En mijn oude vriend zit in het open rijtuig met zijn spitsen witten baard en zijn opgestoken schouders heel ineengezakt, met een nooit te vergeten, tragische uitdrukking in zijn starende oogen.

Zijn vrouw wuift nog eens met de hand en de zoon groet een laatste maal, den hoed afnemend.

Hun verblijf behoort tot het verledene...

De straat staat vol menschen: er is een Taube te zien. Alle blikken zijn naar omhoog gericht.

De deur wordt dichtgedaan.

Het huis is ledig.