In het bijgebouw van het Palace Hotel, waar bedden voor gekwetsten staan, worden vluchtelingen opgenomen, die eenige middelen van bestaan bezitten: ze betalen vijfentwintig centimen voor een nacht. De dagbladen deelen lijsten uit der vermisten uit de geteisterde streken, benevens vragen om inlichtingen over verdwenen huisgenoten en familieleden.

Mijn vriend, de schilder, die hier logeert, is dagbladen gaan koopen.

Wij wachten op hem aan het noenmaal. Hij blijft weg...

De schel gaat over eindelijk. Daar is hij: "Ik kom wat laat", ontschuldigt hij zich. "Daar kwam een heel lange reeks carabinieren voorbij. Ik moest wachten om den Steenweg over te steken." Hij heeft moeite om het te zeggen: zijn stem is onzeker... "er zijn jongens bij me aangezichten als van kinderen, zoo rond..." en eensklaps snikt hij, terwijl een schok zijn lange gestalte en zijn hooge schouders doorloopt en ingehouden, met geweld doorbrekende tranen in zijn snor en zijn witten baard loopen.